20.

Dni mijały a Zayn starał się udowodnić, że potrafi być zrównoważony. Raz urządziliśmy nawet grilla w towarzystwie Andy’ego i jego siostry Holly. Niestety okazało się, że trzy tygodnie w tym miejscu zupełnie wystarczyły, aby sąsiedzi zaczęli się nami bardziej interesować. Malik po telefonicznej konsultacji z Niallem i Louisem, podjął decyzję, że musimy wyjechać, tym razem za granicę. Sytuacja w Londynie nie wyglądała najlepiej, ponieważ mój chłopak nadal był poszukiwany, a ciało mojego taty nie mogło być pochowane dopóki nie zrobią dokładnych badań. Takie procedury mogły się ciągnąć przez dłuższy czas, dlatego uznaliśmy, że możemy pozwolić sobie na zamieszkanie w Paryżu. Wciąż nie mogłam zrozumieć jak długo można zbierać dowody na winę Malika Seniora.

W stolicy Francji klimat był zupełnie inny. Wprowadziliśmy się do pięknego apartamentu z magicznym widokiem na Pola Elizejskie. Jak dotąd kolejne dwa tygodnie przepłynęły nam między palcami i były one naprawdę radosne. Cieszyliśmy się swoją obecnością, zwiedzaliśmy miasto, jedliśmy francuskie rogaliki. Czułam się wspaniale, ale nie informowałam Zayna o jednym małym szczególe. Miesiączka nigdy nie spóźniała mi się więcej niż kilka dni. Ryzyko ciąży stawało się realne, biorąc pod uwagę fakt, że ostatnio kochaliśmy się bardzo często i zdarzało nam się zapomnieć o zabezpieczeniu. Nie wiedziałam jednak czy jest się, z czego cieszyć. W naszej obecnej sytuacji byłoby to tylko utrudnienie.

Korzystając z okazji, że mój ukochany brał akurat prysznic, pobiegłam do pobliskiej apteki, po dwa testy ciążowe. Gdy tylko opuścił łazienkę, zamknęłam się w niej i trzęsącymi się dłońmi rozpakowałam po kolei oba patyczki. Postępowałam według opisanych instrukcji, odczekałam odpowiednią ilość czasu i z niepokojem zerknęłam na okienka, w których miały pojawić się wyniki. Moje źrenice powiększały się wraz z uwidacznianiem się podwójnych kresek na obu testach. Wpatrywałam się w nie z niedowierzaniem i gorączkowo rozmyślałam o tym, w jaki sposób mam to przekazać Zaynowi. Powinnam to powiedzieć prosto z mostu, w końcu mogliśmy się tego spodziewać. Marzyłam o dzieciach, ale chciałam zajść w ciążę dopiero po zakończeniu tego kryminalnego koszmaru.

- Emily? Dobrze się czujesz?- Brunet zapukał do drzwi, chcąc dostać się do środka.

- Tak. Już wychodzę – zgarnęłam dowody na istnienie naszego dziecka, zacisnęłam je w pięści i wyszłam na korytarz.- Musimy porozmawiać – dodałam, chowając ręce za siebie.

- Jasne. O czym?- Odparł beztrosko, przyciągając mnie do siebie.

- O naszej przyszłości.

- Skarbie, wszystko się ułoży. Wrócimy do Londynu, zamieszkamy razem i będziemy się cieszyć życiem we dwoje. Musimy to wytrzymać – gładził kciukiem mój policzek.

- Właśnie o to chodzi, że już nie jesteśmy tylko my… Wiesz, co to jest?- Pokazałam mu dwa, białe podłużne patyczki.

- Nie mam bladego pojęcia – zmarszczył brew.- Wyjaśnij mi.

- Od teraz jest nas troje, Zayn – wyszeptałam niepewnie, przymykając powieki i przykładając jego dłoń do swojego brzucha.- Jestem w ciąży – dodałam widząc, jego niezrozumiały wyraz twarzy.

- Ale jak to się stało?- Pierwszy raz w życiu panikował.

- No tego chyba nie muszę ci tłumaczyć – zaśmiałam się filuternie.

- Oczywiście, że nie – obruszył się.

- Więc co ty na to?- Dopytywałam.

- Nie wiem. Zaskoczyłaś mnie – zaczął nerwowo dreptać w kółko.- To wszystko komplikuje, sama dobrze wiesz.

- Doskonale zdaję sobie sprawę z naszej niekomfortowej sytuacji, ale liczyłam na to, że choć trochę się ucieszysz – poczułam lekkie, ale uciążliwe ukucie żalu w sercu.

-Jak możesz nawet tak mówić?- Podszedł i oplótł mnie w talii.- Kocham cię i chcę żebyś urodziła mi gromadkę dzieci – nagle radośnie się uśmiechnął.- Zaopiekuję się tobą i postaram się być lepszym ojcem niż mój był dla mnie – uniósł moje drobne ciało o kilka centymetrów nad ziemię i okręcił nas kilka razy wokół własnej osi.

- Jestem przekonana, że będziesz najlepszym tatą na świecie. Nikt tak zaciekle nie będzie bronił swojego dziecka, jak ty – z rozkoszą ucałowałam jego pełne malinowe usta, zatracając się przy tym w szczęściu, które nas spotkało.

***

Zmaganie się z przeciwnościami losu jest niezwykle trudne, jeśli nie masz poparcia ze strony osoby, którą kochasz. Wiesz, że wszystko, co się dzieje jest dla twojego dobra a jednak chcesz ryzykować. Było mi bardzo trudno pogodzić się z faktem, że Zayn kategorycznie odmówił, gdy poinformowałam go, że zamierzam wrócić do Londynu na pogrzeb mojego taty. Poważnie się o to pokłóciliśmy, więc na spacer po Polach Elizejskich wybrałam się sama.

Teraz, kiedy wiemy, że jestem w ciąży jest jeszcze bardziej opiekuńczy niż zazwyczaj. To irytujące, bo przecież nie jestem obłożnie chora. Odrobinę przybrałam na wadze i w zasadzie kiepsko znoszę pierwszy trymestr, ale wnosił w nasze relacje mnóstwo nerwowości, co przyprawiało mnie o mdłości. Zdecydowanie nie będziemy mieli drugiego dziecka. Chyba, że Zayn sam je sobie urodzi. Wymiotowałam, puchły mi nogi, bolał kręgosłup a nocami miałam napady seksualnego szału. Potrafiłam budzić bruneta nad ranem i pobudzać jego erekcję tylko po to by w danym momencie mnie zaspokoił.

To było szalone, biorąc pod uwagę, jak nieprzyjemna bywałam za dnia. Hormony kompletnie nade mną zapanowały i nic nie mogłam z tym zrobić. Po wizycie u tutejszego lekarza okazało się, że maleństwo jest zdrowe i niedługo zacznie mi rosnąć brzuszek. Zayn był bardzo dumny, wpatrując się w ekran monitora, na którym było widać naszą maleńką fasolkę. Pomimo naszych nieporozumień trzymał mnie za rękę i raz po raz całował w czoło. Doktor przyznał nawet, że mam ogromne szczęście w postaci mojego ukochanego. Polemizowałabym, ale to nie jego sprawa. Gdyby usłyszał historię naszej miłości z pewnością poszedłby się napić by to zrozumieć.

Czasem sama zastanawiałam się, dlaczego moje serce zabiło mocniej na jego widok. Brak romantyzmu, agresja, trudny charakter i kryminalna przeszłość nie brzmią jak cechy idealnego faceta. A jednak coś wciąż mnie do niego przyciąga. Jego magnetyzujący błysk w oku, zachrypnięty głos i perfekcyjne ciało, to tylko elementy zewnętrzne. Był w stanie zaryzykować własne życie, byleby tylko mnie chronić. I to zaważyło. Pokochałam go, gdy osłonił moje ciało przed kulą wystrzeloną przez jego ojca. To zdecydowanie był moment, w którym wiedziałam, że jestem dla niego kimś ważnym, chociaż sam tego nie potwierdzał.

- Zastanawiasz się jak ze mną zerwać żebym cię nie zabił?- Mało inteligentne pytanie mojego chłopaka natychmiast wyrwało mnie z zamyślenia.

- Jesteś głupi – skwitowałam.- A ja jestem głodna – rzekłam marudnym tonem.

- Żabie udka?- Zażartował, obserwując jak powstrzymuję odruch wymiotny na samą myśl o tej ohydnej potrawie.

- Przestań. Zamówmy pizzę i pieczywo czosnkowe – wymyśliłam na poczekaniu.

- Niezłe wymagania, kochanie – splótł ze mną dłoń.

- Nie mogę tylko twojego żarłocznego dziecka – odpowiedziałam z wyrzutem.

- Mojego?

- Nigdy tak dużo nie jadłam, więc to akurat ma po tobie – burknęłam.

- Nieważne ile będziesz jadła, jeśli to ma wzmocnić nasze dziecko. Nie przejmuj się wagą skarbie - objął mnie, śmiejąc się gardłowo.

- Będę brzydka i gruba, zobaczysz - groziłam mu palcem.

- Dla mnie zawsze będziesz piękna - otworzył przede mną drzwi do apartamentowca.

Prychnęłam pod nosem i podeszłam do windy, która akurat wpuściła nas do swojego wnętrza.

W naszym mieszkaniu zdjęłam sweterek i rzuciłam go na najbliższy fotel. Chwyciłam pilot i uruchomiłam telewizor. Trafiłam na reklamę prążkowanych prezerwatyw i pomyślałam sobie, że skoro my ich na razie nie potrzebujemy to muszę z tego korzystać. Odwróciłam się w stronę Zayna i przygryzłam wargę, przyglądając się tatuażom na jego ramionach. Był skupiony na wyświetlaczu swojej komórki, zmarszczył nos i uniósł jedną brew. Wyglądał tak cholernie seksownie, że przyjemne ciepło rozeszło się po dole mojego brzucha.

- Zayn... - Mruknęłam uwodzicielsko podchodząc do niego.

Przytuliłam się do jego pleców i splotłam dłonie na jego mostku, po czym zsunęłam je aż do krawędzi jego spodni.

- Emily - zaśmiał się i przeciągnął mnie przed siebie.- Jeśli masz być taka napalona przez całą ciążę to będziemy mieli dużo dzieci - bez problemu uniósł mnie na wysokość swoich bioder, które jednym ruchem oplotłam nogami.

- Nie licz na to kochasiu - skomentowałam jego wypowiedź i namiętnie ucałowałam.

***

Tuż po bardzo udanym seksie postanowiłam wykorzystać niebiański nastrój swojego chłopaka i wrócić do tematu powrotu do Londynu. Chciałam na spokojnie wytłumaczyć mu jak ważny jest dla mnie pogrzeb własnego ojca. Musiałam go przekonać, po prostu musiałam.

- Za kilka dni Anastasia będzie mogła pochować mojego ojca. Chcę tam być - zaczęłam łagodnie.

- Już o tym rozmawialiśmy - zgromił mnie spojrzeniem, odpalając papierosa.

- Nie pal przy dziecku - poprosiłam kładąc dłoń na swoim brzuchu.

- Podjęliśmy decyzję, że nie pojedziemy- niechętnie zgasił truciznę.

- Nie. To ty ją podjąłeś. Kocham swojego tatę i chcę tam być by móc go opłakiwać tak jak powinnam. Jeśli trzeba będzie polecę sama - oznajmiłam stanowczo.

- Nie ma mowy - usiadł z powrotem na łóżku.- Samej nigdzie cię nie puszczę.

- Zrozum, że to dla mnie bardzo ważne. Ty możesz zostać. Wiem, co się stanie, gdy policja dowie się o twoim powrocie do kraju, ale nie mogę opuścić pogrzebu - tłumaczyłam cierpliwie.

Zamyślił się i zmarszczył nos. Stał między młotem a kowadłem i musiał podjąć trudną decyzję. Ostatecznie zgodził się na wyjazd jednak nie mogliśmy zostać w stolicy zbyt długo. Ucieszyłam się i mocno go przytuliłam. Z wyjątkową czułością złożył kilka pocałunków na skórze mojego brzucha, szepcząc coś pod nosem. Gęsta atmosfera, która ostatnio nie opuszczała nas z powodu tego drażliwego tematu, zniknęła w mgnieniu oka.

- Powinniśmy zadzwonić do Nialla, gdzie jest laptop?- Rozejrzałam się.

- Przyniosę. Myślisz, że będzie dostępny na Skypie?- Wstał i podszedł do czarnego futerału.

- Zawsze jest, przynajmniej tak mówi – zamyśliłam się, czekając aż poda mi urządzenie.

Usiadł z nim obok mnie i uruchomił, a po krótkiej chwili łączyliśmy się z blondynem. Wszystkiego mogłam się spodziewać, ale nie tego, że odbierze z ustami pełnymi jakiegoś mięsa, które wręcz wypadało, gdy usiłował się przywitać. Chociaż właściwie, powinnam to przewidzieć, prawda?

- Cześć gołąbeczki. Jak maleństwo?- Zaczął, kiedy już połknął to, co jadł.

- Hej. Wszystko z nim w porządku – pomachałam do niego.

- Wujek Niall wszystkiego cię nauczy i będziesz mięśniakiem mały – krzyknął radośnie.

- Ja chyba też trochę pomogę, co nie stary?- Odezwał się rozbawiony Zayn.

- Z góry zakładacie, że to będzie chłopiec? Nieładnie – pogroziłam im palcem.

- Cóż, kochanie. Mam dominujące geny, wybacz – ucałował moją skroń.

- Żebyś się nie zdziwił – zaśmiałam się.- Dzwonimy, bo przyjedziemy na pogrzeb mojego taty i chciałabym żebyś zadbał o bezpieczeństwo Zayna – dodałam poważnie.

- Trzymać gliniarzy z daleka, tak? No jasne. Nie martw się – obiecał.

- A co słychać u Lou i Any?

- Czasem mam ochotę puścić pawia, gdy na nich patrzę. Są tacy słodcy – pisnął jak mała dziewczynka.

- To super – ucieszyłam się.- Pozdrów ich od nas.

- Nadal nie znaleźliście nic na mojego ojca?- Wtrącił Malik.

- Niestety nie, ale ciągle nad tym pracujemy. On nie jest typem perfekcjonisty, musiał gdzieś popełnić błąd, a my go znajdziemy, zobaczysz.

- Oby nie zdążył sfabrykować dowodów, bo będzie po mnie – warknął zaciskając pięści.

- Nie dopuścimy do tego – odpowiedział, próbując go pocieszyć.- Ems, ty też się nie martw. Zrobimy, co trzeba żeby mały Malik przyszedł na świat tutaj, wśród ludzi, którzy go kochają – jego wzrok wyzwalał we mnie przyjemne uczucie, choć dzieliła nas wirtualna przestrzeń, coraz częściej miałam wrażenie, że niektóre jego czułe słowa były zbyt miłe jak na normalną przyjaźń damską-męską.

- Cieszę się – uśmiechnęłam się szeroko, gładząc brzuch dłonią.

- Myśleliście już nad imieniem?

- Hunter. Hunter Malik – oznajmił z dumą brunet, na co ja wybuchłam śmiechem.

- Chyba sobie żartujesz. Nasz dziecko nie będzie się nazywało jak jakiś myśliwy, błagam – klepnęłam go w ramię.

- No tak. Popracuję nad nią jeszcze – wskazał na mnie śmiejąc się do kamerki.

- W jednym nie mamy wątpliwości. Jeśli będzie chłopiec, na drugie damy mu Niall – obserwowałam reakcje Irlandczyka, który po kilku sekundach wstał i zaczął skakać po pokoju.

- Dzięki, jesteście super – usiadł w końcu.

- Wiemy – Zayn wypiął dumnie pierś.

- Chyba przynieśli pizzę, będziemy kończyć – powiedziałam, gdy usłyszałam dźwięk dzwonka.

- Smacznego, pa – pomachał i wysłał całusa, po czym zniknął z ekranu.

Malik poszedł odebrać zamówienie i zapłacić za nie, a kilka minut później usiedliśmy przy stole na tarasie i zajadaliśmy się pyszną pepperoni.

- Nasz synek może się nazywać Peter albo Ben, ale nie Hunter, proszę cię – westchnęłam pomiędzy gryzieniem kawałka pizzy.

- Coś wymyślimy – puścił mi oczko.

- A dziewczynce chciałabym dać Brooklyn Patricia, podoba ci się?

Na moją propozycję, powoli uniósł głowę znad talerza, przyjrzał mi się, a jego oczy zaszkliły. Nie dopuściłby łzy spłynęły po twarzy, ponieważ przetarł powieki dłońmi.

- Jesteś wspaniała – rzekł chwytając moją dłoń.

- Pomyślałam, że to będzie miły gest, jeśli będzie miała drugie imię, po twojej mamie. Jest bardzo ładne – pochyliłam się w jego kierunku, chcąc odebrać pocałunek, do którego się przymierzał.

- To niesprawiedliwe, wiesz?- Zmarszczył nos.- Tyle lat pracowałem na swoją pozycję, kształtowałem swój charakter, hartowałem ciało by być odpornym na wszelkie uczucia i skrupuły.  Aż nagle zjawiłaś się ty i zaczęłaś mnie odmieniać tak, że sam siebie nie poznaję.

- To źle? - Zupełnie nie wiedziałam jak zareagować na to niespodziewane wyznanie.

- Każdy dzień z tobą czyni mnie słabszym, czulszym i delikatniejszym. Nie mogę taki być, bo nie będę w stanie was chronić - tłumaczył nerwowo.

- Zayn, posłuchaj - usiadłam mu na kolanach.- Kocham cię i wiem, że przy tobie jestem bezpieczna. Jeśli twoja mroczna strona nie będzie w naszym związku przeważać to nie będę cię zmieniać.

- Teraz wszystko będzie inne. Jestem odpowiedzialny również za niego - ułożył swoją dużą, ciepłą dłoń na moim lekko odstającym brzuchu.

- Boisz się, że temu nie sprostasz?- Patrzyłam w jego czekoladowe oczy.

- Kiedyś nie bałem się niczego. Żaden palant nie mógł mnie zranić. Odkąd mam ciebie wciąż martwię się, że coś ci się stanie. W dodatku zostanę ojcem.. Nie byłem na to przygotowany - dało się pierwszy raz był zagubiony, a ja poczułam wyrzuty sumienia.

Tak naprawdę ja byłam jego słabością. Gdybym go nie pokochała nadal byłby twardy i nikt by go nie krzywdził. Nie wiedziałam, co powiedzieć, a on najwyraźniej nie chciał kontynuować tematu, bo ostrożnie przesadził mnie na inne krzesło i poszedł do łazienki.

Nie mogłam dopuścić do tego by przeze mnie coś mu się stało. Musiałam odejść i wrócić do Londynu sama.
_________________________________________________________
Witajcie. Prawdę mówiąc sama nie wiem, co sądzić o tym rozdziale, więc ocenę pozostawię Wam. Jest dłuższy od pozostałych, ale jestem ciekawa, co myślicie o treści. Mam nadzieję, że Was nie zawiodłam.
Zapraszam również na HOOKER, który od niedawna znajduje się zarówno na blogspocie jak i Wattpadzie.Całuję mocno <3ASK