19.

Przychodzi kiedyś taki dzień, kiedy budzisz się ze świadomością, że twoje szczęście jest na wyciągnięcie ręki. Otwierasz oczy, przekręcasz się na bok i widzisz jego. Śpi leżąc na plecach, z rozrzuconymi na boki ramionami, przy czym jednym z nich cię oplata. Oddycha spokojnie, jego wytatuowana klatka piersiowa unosi się miarowo. Kosmyki włosów są uroczo potargane, a kołdra zasłania jego ciało tylko do połowy ud. Podpierasz głowę na dłoni i przyglądasz mu się z rozrzewnieniem.

Czułam się dokładnie tak, budząc się po raz kolejny u boku Zayna Malika. Wpatrywałam się w niego i zachwycałam jego anielskim wyglądem. Jakim cudem jest tak groźny i stanowczy za dnia, podczas gdy w nocy stawał się taki bezbronny.

Nie chcąc go budzić zeszłam na parter. Niestety nie mogłam przygotować śniadania, ponieważ nie zrobiliśmy zakupów, więc postanowiłam wyprać jego zakrwawione ubrania. Wzięłam prysznic, założyłam zwiewną kwiecistą sukienkę i z jeszcze lekko wilgotnymi włosami wyniosłam kosz z mokrymi ubraniami na podwórko. Odnalazłam gruby sznur rozwieszony pomiędzy dwoma jabłoniami i nucąc coś pod nosem kręciłam biodrami wieszając poszczególne części garderoby.

- Dzień dobry sąsiadko!- Aż podskoczyłam na dźwięk obcego męskiego głosu.

Odwróciłam się w stronę płotu i ujrzałam mężczyznę, na oko kilka lat starszego ode mnie. Z grzeczności podeszłam, aby się przywitać.

- Dzień dobry – uśmiechnęłam się radośnie.

- Jestem Andy Greyson. Nie widziałem pani wcześniej – podał mi rękę.

- Em.. Jestem Anne Blake. Wprowadziłam się wczoraj z mężem – czułam niemałe zakłopotanie kłamiąc mu prosto w oczy.

- Od dziś chętniej będę spędzał czas na tarasie, jeśli codziennie będziesz tak wywieszała pranie – zawstydził mnie tym ukrytym komplementem.

- Annie, kochanie tu jesteś – Zayn również pojawił się w ogrodzie, w krótkich spodenkach i koszulce.

- To mój mąż, Robert. A to nasz sąsiad Andy – przedstawiłam ich jednak Malik wcale nie podał facetowi ręki.

Zamiast tego objął mnie od tyłu i ułożył podbródek na moim ramieniu. Zazdrosny brunet musiał najwyraźniej zaznaczyć, że należę do niego i nie życzy sobie takich uwag w moim kierunku. Zrobiło mi się głupio, cicho przeprosiłam Andy’ego, pożegnałam się i pociągnęłam swojego chłopaka do domu.

- Mieliśmy nie rzucać się w oczy.. – mruknęłam z wyrzutem.

- Ewidentnie cię podrywał, miałem nie reagować?- Podniósł na mnie głos.

- Jeśli mi ufasz, to się tak więcej nie wygłupiaj. Trzeba się wybrać do sklepu… - nie dane mi było dokończyć, bo przygwoździł mnie do ściany jednym silnym ruchem. Najwyraźniej nie spodobał mu się sposób w jaki się do niego odezwałam.

Odbiłam się od niej tak mocno, że poczułam jak trzęsą mi się wnętrzności. Zayn bywał porywczy, ale nigdy nie bałam się go aż tak. Ostatnie wydarzenia sprawiły, że moje zaufanie zostało nadszarpnięte, ale miałam nadzieję na poprawę naszych relację, po tak udanej nocy. Jego spojrzenie doskonale odzwierciedlało, to, co czuł. Był zły i zdesperowany jakby nie chciał dopuścić do mojego odejścia. Kipiał chorą zazdrością i nie myślał rozsądnie.

- Puść – poprosiłam cicho, odczuwając stopniowo coraz większy ból przez jego dłoń zaciskającą się na moim ramieniu.- To boli – pisnęłam, widząc, że powoli traci nad sobą kontrolę.- Zayn, do cholery!- Krzyknęłam wreszcie i wyszarpnęłam się z jego uścisku powodując, że łokciem uderzyłam prosto w ścianę.

Kucnęłam ukrywając twarz pomiędzy kolanami. Nie dość, że będę miała kolejne siniaki, to siła, z jaką zderzyłam się z betonem mogła mi złamać jakąś kość. Oddychałam głęboko licząc, że to jakoś ukoi moje cierpienie i ignorowałam pieczenie w kącikach oczu.

- Nic ci nie jest?- Chłopak klęknął przede mną, a w jego głosie było słychać troskę i chyba nawet poczucie winy. Diametralnie zmieniał swój nastrój jakby miał zaburzenia osobowości.

- Zostaw mnie – pomimo wciąż przeszywającego moją rękę bólu, poderwałam się z miejsca.

- Ems, nie chciałem – próbował podejść.

- Nie. Chcę być sama – w pośpiechu chwyciłam swoją torbę z krzesła i wybiegłam z domu.

Szłam chodnikiem ciągnącym się wzdłuż ulicy, na której zamieszkaliśmy. Nie rozglądałam się, ponieważ nie wyszłam po to by poznać okolicę. Chciałam ochłonąć i zastanowić się czy zawsze będzie go tak ponosiło. Przecież pragnęłam mieć z nim dzieci! To nie mogło się powtórzyć. Musi mnie zrozumieć albo odejdę. Powinnam nareszcie być stanowcza inaczej nic z tego nie będzie.

Nie zdałam sobie sprawy z tego, jak daleko zaszłam dopóki nie zobaczyłam małego miejscowego sklepu. Weszłam do niego, przywitałam się ze sprzedawczynią i z radością spostrzegłam, że wszystkie owoce, warzywa oraz pieczywo ma świeżutkie jakby przyniosła je prosto z pola lub pieca. Ucięłam sobie miłą pogawędkę z pulchną kobietą, zrobiłam zakupy i powoli wróciłam do domu. Okazało się, że droga nie była zbyt skomplikowana, pewnie, dlatego, że samo miasteczko nie było zbyt duże. Obiecałam sobie, że odwiedzę molo, o którym mówiła mi właścicielka sklepiku, ale najpierw musiałam uporać się ze swoim nieprzewidywalnym chłopakiem.

Wniosłam reklamówki do kuchni, w której od razu pojawił się Zayn. Nie odzywał się, ale jego nastrój udzielał się na odległość. Był spięty, poddenerwowany i miałam nadzieję, że męczą go wyrzuty sumienia.

 Rozłożyłam produkty na blacie i przez chwilę zastanawiałam się, co mogę z nich przyrządzić.

- Kanapki i jajecznica, mogą być? – Przerwałam niezręczną ciszę chłodnym tonem, nie podnosząc na niego wzroku.

- Zdecydowanie wolę twoje pocałunki – wypalił nagle, czym spowodował, że utkwiłam swoje spojrzenie w jego czekoladowych oczach.- Przysięgam, że nie chciałem ci zrobić krzywdy – oparł rękę o brzeg szafki kuchennej.

- Jeśli jeszcze raz się tak zachowasz, koniec z nami, rozumiesz?- Oznajmiłam poważnie.- Odejdę, nie patrząc na to jak bardzo cię kocham – ostrzegłam go.

- Nie pozwolę ci odejść. Jesteś moja i tylko moja – rzucił zaczepnie.

Przemilczałam to, bo nie chciałam dłużej z nim rozmawiać. Ominęłam go i stanęłam przy kuchence. Ignorowałam jego obecność i zajęłam się robieniem posiłku. Przez dłuższy czas czułam na sobie jego wzrok, ale w końcu odpuścił i zniknął. Prawdopodobnie poszedł do sypialni lub do ogrodu, bo trzasku drzwi wejściowych nie słyszałam. Odetchnęłam z ulgą i pochyliłam głowę. Łokieć wciąż mnie bolał, a czerwone ślady po palcach zaczynały sinieć. Zachciało mi się płakać, ale nie chciałam okazywać słabości, chociaż pewnie powinnam. W tak krótkim czasie tak wiele się zdarzyło. Moja mama nas zostawiła, mój tata został zamordowany, zostałam zmuszona do ucieczki. Nikt normalny nie wytrzymałby tego napięcia. Z pewnością dawna Emily usiadłaby w kącie i ryczała jak bóbr, ale teraz? Miałam wrażenie, że uodporniłam się na wiele czynników zewnętrznych i nigdy nie będę już taka jak kiedyś. Wciąż cierpiałam po nagłej i tragicznej stracie ojca, nie pokazywałam tego, ale pustka w moim sercu zostanie na zawsze. Podejrzewam, że nawet jeżeli Yaser Malik trafi do więzienia za wszystkie swoje zbrodnie, nie poczuję się lepiej.

Tymczasem musiałam zmagać się ze swoim nieobliczalnym chłopakiem, który raz jest czuły i do rany przyłóż tylko po to by zaraz zmienić się w groźnego agresora. Bałam się go, kiedy odkryłam, że zabił kogoś na polecenie swojego ojca, bo przecież to nie to samo co kradzież czy wymuszenie. Morderstwo zmienia człowieka na całe życie i w tej chwili obawiałam się, że pomimo jego szczerych chęci, nie będzie w stanie pozbyć się swojej brutalności na tyle żebym mogła z nim być. Dzisiejszy wybuch nie świadczył o nim dobrze i poważnie zastanawiałam się nad odejściem.

Czasami miłość nie wystarczy żeby tak bardzo ryzykować. Trapił mnie ogromny dylemat, zostałam z tym wszystkim całkiem sama, bo nie mogłam nawet skontaktować się z Anastasią ze względu na bezpieczeństwo. Jeśli odejdę, zrobię to dla swojego dobra, ale będę nieszczęśliwa. Jeśli tego nie zrobię, kto wie, co zrobi następnym razem, gdy mu coś odbije?

Owszem Zayn jest najlepszym, co mnie do tej pory spotkało i nie żałuję, że go poznałam ani tego, że go pokochałam. Od początku wydawało mi się, że jesteśmy dla siebie stworzeni, bo los stykał nas ze sobą zbyt wiele razy żeby było inaczej. Jego wsparcie w ciągu ostatnich dni okazało się nieocenione, dbał o mnie i wiem, że oddałby życie gdyby groziło mi niebezpieczeństwo. Jesteśmy jeszcze młodzi, mogę go zmienić, a przynajmniej się postarać. Prawda? A może po prostu przekonuję siebie, że to dobre rozwiązanie?

Syczenie na patelni przywróciło mnie na ziemię. Jeszcze chwila i spaliłabym naszą jajecznicę. Szybko przemieszałam biało-żółtą masę i wyłączyłam gaz. Podzieliłam wszystko na dwie porcje i nałożyłam na talerze, po czym zrobiłam również kanapki oraz kawę dla Malika i herbatę dla siebie.

- Zayn! Jedzenie!- Zawołałam i nie czekając na niego, usiadłam przy stole.

Chłopak wrócił do kuchni, szurając nogami i przysiadł na krześle naprzeciwko mnie. Wciąż milczał, nie podnosił wzroku, ale z apetytem jadł to, co przygotowałam. Zaskakująco prędko pochłonęłam swoją część, wstawiłam pusty talerz do zlewu i nie zmywając go, zabrałam kubek z jasnobrązową cieczą do ogrodu. Spoczęłam na bujanej ławce, kuląc nogi pod pośladkami, głowę ułożyłam na górnej krawędzi stelaża. Delikatny powiew wiatru muskał moją twarz podczas, gdy słońce przyjemnie grzało. Pogoda faktycznie nam dopisywała i nie tylko ja z niej korzystałam. Andy również czerpał korzyści ze słonecznej aury, wylegując się na swoim leżaku. Obok niego wypoczywała młodsza od niego dziewczyna. Podejrzewałam, że nie są parą, bo zachowywali się wobec siebie bardziej jak rodzeństwo. Oboje pomachali w moją stronę, więc odpowiedziałam im tym samym.

- Ems - nad uchem zabrzęczał mi znajomy szept.

- Smakowało?- Nie dałam mu dojść do słowa.- Mam nadzieję, że tak.

- Co?- Nie zrozumiał.- A tak. Było pyszne, ale nie o to chodzi – przycupnął przy mnie.

- Nie dotykaj – odsunęłam się, widząc jego dłoń wędrującą w kierunku łokcia, który nadal bolał.

- Spójrz na mnie. Porozmawiajmy – starał się nie okazywać swojej frustracji.

Niechętnie odwróciłam głowę w jego stronę. Wbiłam w niego przygnębiony i przerażony wzrok. Chciałam żeby widział mój strach, żeby nareszcie coś do niego dotarło. Speszył się i zestresował, co zdarzało mu się niezwykle rzadko, dlatego rozpoznałam ten stan niemal natychmiast. Kciukiem i palcem wskazującym potarł brodę, przygryzał nerwowo wargę i zmarszczył charakterystycznie nos.

- Przepraszam – wymówił to tak cicho jakby sprawiło mu to ból.

- Słucham?

- Przepraszam. Naprawdę nie wiem co we mnie wstąpiło, nie zrobiłbym ci krzywdy. Wiesz to, prawda?- Powtórzył nieco głośniej, patrząc mi z nadzieją w oczy.

- Właśnie nie wiem, Zayn – niby jedno zdanie, ale byłam pewna, że go zraniło.

- Nigdy nie chciałem żebyś się bała. Tym bardziej mnie.

- Trzeba było pomyśleć o tym wcześniej – podniosłam się z ławki gwałtowniej niż zamierzałam i zniknęłam we wnętrzu domu. Nie mogłam kłócić się z nim na oczach sąsiadów, bo zaczęliby przyglądać nam się uważniej. Malik przyszedł tuż za mną i bardzo ostrożnie chwycił moją dłoń.

- Największą karą jest dla mnie twój strach i to, że się na mnie zawiodłaś – wydawało się, że mówił szczerze.- Nie popełnię więcej tego błędu. Obiecuję – przyciągnął mnie bliżej siebie.

- Zmieniłeś się. Morderstwo, którego dokonałeś cię zmieniło. Martwię się, że z mojego Zayna już nic nie zostało, rozumiesz?- Smutek zdecydowanie mną zawładnął i poczułam na policzkach słone łzy.

- Nic mnie nie złamie. Przekonasz się, że potrafię być taki jak wcześniej. Zrobię wszystko tylko nie odchodź – tak bardzo obawiał się odrzucenia i samotności, że emocje, które zawsze tak skrzętnie w sobie dusił, mogłam ujrzeć na jego twarzy, a co ważniejsze, w jego oczach.- Jesteś jedyną radością w tym moim parszywym życiu. Bez ciebie jestem niczym.


___________________________________________________
Cześć! Podobno nie mogliście się doczekać nowego rozdziału? Musiałam nieco go podrasować i zupełnie nie wygląda tak jak wcześniej, ale modlę się żeby przypadł Wam do gustu. W końcu to Wasze opinie sprawiają, że wciąż coś się tutaj pojawia :)
Dziękuję za wszystko!
Całuję <3
ASK.FM