12.

Z samego rana pobiegłam na uczelnię by zaliczyć dwa ostatnie egzaminy. Towarzyszyła mi Anastasia. Ona była już wolna, zdała wszystko i cieszyła się jak głupia, że jeden z wykładowców przepuścił ją tylko, dlatego, że miała bluzeczkę z dekoltem. Później wybrałyśmy na się deser do pobliskiej kawiarni. Nienawidziłam stylu grzecznej uczennicy. Biała koszula wpijała mi się pod pachami, spódnica mocno opinała pośladki, a szpilki nie były zbyt wygodne. Zsunęłam je ze stóp i machałam nogami pod stołem.

- Rozmawiałaś z ojcem?

- Tak, ale to nic nie dało. Przynajmniej tak się zachowywał – fuknęłam z poirytowaniem.

- Mówiłaś o tym Zaynowi?

- Próbowałam się do niego dodzwonić, ale nie odbierał, więc wysłałam smsa.

- Naprawdę chcesz zachować dla siebie wszystkie pikantne szczegóły związane z Malikiem?- Poruszyła zabawnie brwiami namawiając mnie do zwierzeń.

- Powiem ci tylko, że było cudownie. Nie licz na więcej – szeroko się uśmiechnęłam.

- Zołza z ciebie, wiesz?

- Znajdź sobie chłopaka to nie będzie ci się nudzić – szturchnęłam ją w bok łokciem.

- To nie takie proste. Odkąd Liam wyjechał nie mogę wykrzesać z siebie swojego uroku – pokiwała słomką, którą trzymała między palcami.

W tamtym momencie w kawiarni pojawił się Louis. Nie zauważył nas, przykuśtykał do baru i z czarującym uśmiechem poprosił kelnerkę o mocną kawę na wynos. Usiadł na wysokim barowym stołku i oparł kule o ściankę lady.

- Mam pomysł – do głowy wpadł mi genialny plan i pociągnęłam przyjaciółkę za sobą.- Cześć Lou – powitałam chłopaka promiennym uśmiechem.

- Cześć dziewczyny – omiótł nas wzrokiem.

- Nie mieliście okazji się bliżej poznać, ale chyba się pamiętacie. Anastasia, Louis – wyrecytowałam bez zbędnych wstępów.

Spojrzeli na siebie jednocześnie i wyglądali jakby świat się dla nich zatrzymał. Błękitne oczy dziewczyny wpatrywały się z uwielbieniem w niebiesko-zielone tęczówki chłopaka. Od razu zauważyłam bombę chemiczną, która wybuchła między nimi. Szatynka otrząsnęła się z letargu i krótko ucałowała Lou w policzek, w ramach przywitania, układając drobną dłoń na jego ramieniu. Wyraźnie oboje byli sobą zauroczeni i żałowałam, że wcześniej o tym nie pomyślałam. Szatyn odebrał od barmanki szczelnie zamknięty kubeczek ze swoją kawą i zsunął się z krzesła.

- Wybaczcie, ale muszę lecieć. Mam spotkanie. Jeszcze się zobaczymy – mrugnął porozumiewawczo nie do mnie, lecz do Any, po czym powoli opuścił lokal i wsiadł do auta, w którym czekał na niego kierowca.

- Nie mówiłaś, że jest aż tak uroczy – westchnęła Tassie.

- Sama musiałaś tego doświadczyć – stwierdziłam.

Wróciłyśmy na miejsce, otrzymałyśmy nasze zamówienia i zaczęłyśmy jeść, ale moja przyjaciółka wydawała się być wciąż gdzieś daleko myślami. Oparła podbródek o swoją dłoń, a jej rozmarzone spojrzenie mówiło samo za siebie.

- Ana, zejdź z tych chmurek, dobrze?- Pstryknęłam ją w ucho.

- Co?- Spojrzała na mnie nieprzytomnie.- A tak. Mówiłaś coś?

- Nie. Po prostu potrzebuję teraz mojej przyjaciółki – zaśmiałam się.

- Chodzi o Zayna. On jest kompletnie nie z mojej bajki. Wyobrażasz sobie żeby chłopak po udanym seksie po prostu wstał i cię zostawił?

- Pewnie, że nie. Dla mnie to nie jest normalne.

- A ja musiałam go wręcz błagać żeby wrócił do łóżka i mnie przytulił. Nie głaszcze, nie lubi czułych gestów. Martwię się, że z jego strony to tylko zwierzęce pożądanie – napchałam sobie deseru do ust.

- Em, nie oszukujmy się. Jesteście dwiema różnymi osobowościach. Inne okoliczności miały wpływ na kształtowanie się waszych charakterów. Nie oczekuj od niego by natychmiastowo się zmienił. Bądź cierpliwa i pokaż mu o jaki związek ci chodzi. Będzie dobrze skarbie - pogładziła kciukiem wierzch mojej dłoni.

~*~

Przez kolejny tydzień bardzo brakowało mi Zayna. Z niecierpliwością oczekiwałam wyników moich egzaminów, martwiłam się o tatę, a on nie odezwał się przez ten czas ani słowem. Nie odpowiadał na moje wiadomości i nigdzie nie mogłam go złapać. Niall też nie dawał znaku życia, a Louis był pochłonięty spotkaniami z Aną, która odwiedzała go codziennie i sprawowała nad nim opiekę. Podczas każdej rozmowy ze mną ćwierkała jak skowronek. Nie byli jeszcze parą, ale czułam, że ten stan jest tylko przejściowy.

Zrobiłam zakupy spożywcze w pobliskim markecie i wniosłam je do domu. Cisza wypełniająca wnętrze była nie do zniesienia. Zawsze, gdy przekraczałam próg słyszałam roześmianych rodziców, którzy lubili wspólnie gotować. Oboje wydawali się być tacy szczęśliwi i zakochani pomimo tylu lat spędzonych razem. Nie mogłam uwierzyć, że tak nagle zrobiło się tu pusto, zabrakło radości, do której się przyzwyczaiłam.

W kuchni powoli rozpakowywałam artykuły i część z nich schowałam do lodówki. Zerknęłam na wyświetlacz w telefonie, na którym wciąż nie pojawiła się żadna wiadomość od Zayna. Mój humor uległ znacznemu pogorszeniu. Wiedział doskonale jak bardzo stresuje się egzaminami i zostawił mnie z tym samą. Nagle usłyszałam zgrzyt klucza w zamku. Spojrzałam w stronę przedpokoju spodziewając się zmęczonego ojca z nosem na kwintę. Krew we mnie zawrzała, gdy ujrzałam moją matkę wystrojoną w najdroższe markowe ciuchy. Od razu poczułam drogie perfumy. Nigdy się tak nie ubierała. Widocznie uważała, że tata nie był tego wart.

- Cześć córeczko – powitała mnie radośnie.

- Zdaje mi się, że już tutaj nie mieszkasz. Oddaj klucze – odpowiedziałam chłodno.

- To też mój dom – stwierdziła bezczelnie.

- Straciłaś do niego wszelkie prawa z chwilą odejścia od taty – poinformowałam ją.- Przypomnieć ci może treść intercyzy?- Jej usta otworzyły się szeroko ze zdziwienia.- Tak. Tata mi ją pokazał.

- Chciałam zabrać resztę swoich rzeczy – z miłej mamusi zmieniła się od razu w egoistyczną i zimną obcą kobietę.

- Odeślemy ci je pocztą, a teraz wyjdź – podeszłam do niej chcąc odprowadzić do drzwi.

- Słyszałam, że dogadałaś się z Zaynem – na te słowa zrobiło mi się gorąco.- Wspominał coś ostatnio jak u nas był.

- Może i tak. Nie twoja sprawa – warknęłam.- Namów lepiej swojego kochasia żeby zostawił tatę w spokoju, dobrze? Znowu mu groził – poinformowałam ją.

- Porozmawiam z nim –obiecała bez przekonania i cofnęła się do drzwi.

- Oddaj klucze – wyciągnęłam dłoń w jej stronę.

Spojrzała na mnie zniesmaczona, oddała mi brzęczący pęk i wyszła poprawiając nerwowo torebkę na ramieniu. Trzasnęłam za nią drzwiami i ruszyłam z powrotem do kuchni poznęcać się trochę nad ziemniakami i kotletami by ojciec mógł zjeść coś ciepłego po powrocie. Po przyrządzeniu jego ulubionego dania udałam się do swojego pokoju i rzuciłam się na łóżko. Włączyłam plazmowy telewizor wiszący na ścianie naprzeciwko. Przeskakiwałam kanały dopóki nie zainteresowała mnie piosenka na jednym z programów muzycznych. Postanowiłam wpuścić trochę powietrza i otworzyłam na oścież drzwi balkonowe. Bosymi stopami stanęłam na kafelkach i wystawiłam twarz do słońca. Miało być przyjemnie, a nieoczekiwanie oberwałam czymś prosto w czoło. Maleńki kamyczek leżał teraz na podłodze obok mnie. Rozejrzałam się wokół, pochylając się za barierkę i dostrzegłam Malika.

- Chciałem trafić w okno, nie wiedziałem, że wyjdziesz – wytłumaczył się.

- Spadaj, nie mam czasu – fuknęłam i wróciłam do środka nie zamykając drzwi.

Sapałam głośno, po raz kolejny tego popołudnia gotując się ze złości. Najpierw bezczelna matka, a teraz palant, który nie odzywał się od tygodnia. Cudowny dzień po prostu. Weszłam do swojej łazienki i związałam włosy wysoko, prawie na czubku głowy. Pod nosem nuciłam utwór, który aktualnie grali w telewizji. Byłam mocno zbulwersowana kompletnym brakiem szacunku ze strony mojego chłopaka. Zaraz, zaraz. Czy mogę go tak nazywać? To nie jest typ, który chodzi ze swoją dziewczyną za rękę. Boże, co mnie w nim zauroczyło? Przecież nie mamy ze sobą nic wspólnego.

- Mint… - wzdrygnęłam się na jego szept.

W lustrze przede mną odbijała się jego postać, opierająca się o framugę.

- Porwanie, śledzenie a teraz włamanie? Nieźle panie Malik – odrzekłam surowo.

- Złość piękności szkodzi – stanął tuż za mną, jego przedramiona otoczyły moją talię, a dłonie splotły się na moim brzuchu, jego pełne usta ledwie wyczuwalnie muskały skórę na moim ramieniu.

- Przestań... - próbowałam nie poddać się zbyt łatwo jego pieszczotom.

- Moja Mint się złości - bawiła go ta sytuacja, więc strzepnęłam z siebie jego ręce i odwróciłam się.

- Przypomniałeś sobie o mnie? Super, ale teraz to ja nie mam ochoty z tobą gadać - byłam wystarczająco zdenerwowana żeby go uderzyć, ale powstrzymywałam się.

- Byłem zajęty. Prowadzę interesy, których nie mogę zaniedbywać - zaczął się irytować.

- Myślałam, że coś dla ciebie znaczę - rzekłam głosem pełnym żalu.

- Nie będę rzucać swoich spraw, bo tobie się to nie podoba - patrzył na mnie karcąco.

- W takim razie w ogóle się nie widujmy. Albo nawet lepiej, odzywaj się do mnie tylko wtedy, gdy będzie ci potrzebna seks-zabawka!- Podniosłam głos.

Mięśnie jego twarzy wyraźnie się napięły. Spowodowałam niewysłowioną złość widoczną w jego oczach.

- Nigdy więcej tak nie mów - odpowiedział poprzez zaciśnięte zęby.

- Ale tak właśnie się czuję! Chcę cię widywać, regularnie. Mieć z tobą kontakt i otrzymywać od ciebie wsparcie. Masz mnie kompletnie gdzieś! Mam tyle zmartwień a ty nie jesteś w stanie mnie nawet przytulić, bo gangsterzy tak nie robią!- Oczy zaczynały mnie piec, bo łzy próbowały się wydostać.

Wyszłam stamtąd i usiadłam na łóżku. Gniew i stres zapanowały nad moim ciałem. Schowałam twarz w dłoniach i oddychałam głęboko. Zawiódł mnie tak bardzo, że nie spodziewałam się tego, co zrobił kilka sekund później. Nareszcie zachował się jak na opiekuńczego chłopaka przystało, podniósł mnie do pozycji stojącej i mocno otulił ramionami, w których czułam się bezpiecznie. Pozytywnie zaskoczona, uśmiechnęłam się pod nosem i przycisnęłam swoje ciało do jego zacieśniając uścisk.

- Martwiłam się, że coś ci się stało - wyszeptałam przymykając powieki.

- Ale jestem cały. Musiałem pojechać na kilka dni do Bradford. Następnym razem cię poinformuję, zgoda?- Jego głos był znacznie spokojniejszy niż wcześniej.

- Zgoda - obdarzyłam go niewinnym  całusem w policzek, po czym pociągnęłam go za sobą na łóżko.

Jego refleks spowodował, że w porę podparł się na łokciach aby mnie nie przygnieść. Byłam pewna, że dostrzega w moich źrenicach iskierki radości. Przyglądał mi się z zainteresowaniem a jego dłoń błądziła pod moją koszulką w okolicach brzucha i krawędzi spodni.

- Nie dzisiaj – mruknęłam, doskonale wiedząc, do czego zmierza.

- Dlaczego? – Jęknął.

- Bo mój tata niedługo wróci i nie może cię tutaj zobaczyć.

- Uwiniemy się szybciej niż myślisz – jego gorący oddech owiał moje ucho.

- A może tak włączę jakiś film?- Zaproponowałam.

Niechętnie na to przystał. Puściłam pierwszą lepszą komedię i wtuliłam się w jego umięśniony tors. Nie odpowiadało mu takie spędzenie popołudnia. Czułam jego zesztywniałe ciało. Nie rozumiałam, z jakiego powodu tak bardzo nienawidził bliskości.

- Zayn?- Uniosłam głowę by na niego spojrzeć.

- Tak?

- Lubisz mnie dotykać?

- Uwielbiam.

- Ale tylko w jednoznaczny sposób, tak?

- Dobrze wiem, o co ci chodzi. Nigdy nie byłem związany z czułą, normalną dziewczyną.

- Uznam to za komplement – uśmiechnęłam się do niego szeroko.

- Jeśli tak bardzo jest ci to potrzebne, postaram się. Dla ciebie – takie słowa płynące z ust Zayna Malika były balsamem dla mych uszu.

Z radości przycisnęłam swoje wargi do jego i ucałowałam je namiętnie. Uśmiech na jego obliczu, który sprowokowałam swoim spontanicznym gestem był nie do opisania. Pierwszy raz widziałam, że jest ze mną szczęśliwy. I to uczucie dodawało mi skrzydeł.

Niestety nawet te najlepsze chwile muszą kończyć się w najmniej spodziewany sposób. Donośny głos mojego ojca sprawił, że zadrżałam z niepokoju. Nie mogłam pozwolić na to by zobaczył mnie z Zaynem. Nie zniósłby tego.

- Idź już – zerwałam się z łóżka.

- Znudziłaś się moją osobą?- Zaśmiał się, wstając.

- Tata nie może cię tu nakryć. To byłby dla niego zbyt wielki cios, po tym, co zrobiła mama. Idź, proszę – oparłam dłonie na jego klatce piersiowej.

- W porządku. Zadzwonię – obiecał, a ja przyjrzałam mu się podejrzliwie.- Przysięgam – westchnął pochylając się w moją stronę.

Po upragnionym pocałunku zniknął w ten sam sposób, w jaki się pojawił.


________________________________________________________
Witam!
Odcinek pojawia się dziś, ponieważ chciałabym coś ogłosić.
Z dumą informuję, że projekt, który przez ostatni czas szykowałam z Charlie, jest na tyle gotowy, że zdecydowałyśmy się opublikować prolog. Tak więc serdecznie zapraszam, w imieniu swoim jak i mojej współautorki na www.the-hooker.blogspot.com
Prosimy o szczere opinie, bardzo nam na tym zależy.
Po tej reklamie, chciałam podziękować Wam za przemiłe komentarze pod ostatnim postem. Moje serce rośnie, gdy je czytam, a uśmiech nie schodzi mi z twarzy. Cieszę się również, że główna bohaterka wzbudza w Was tyle skrajnych emocji, o to mi chodziło :)
Całuję <3