15

W poniedziałkowe popołudnie myszkowałam po półkach w supermarkecie próbując znaleźć coś sensownego do jedzenia. Co prawda nie byłam głodna, ale Anastasia wprosiła się na obiad. Z racji burzliwego rozstania z Zaynem, czułam się tak jakby ktoś wyprał mnie z wszelkich emocji, więc na siłę usiłowała poprawiać mi humor. Zewnętrznie wyglądałam dobrze, podczas gdy moje wnętrze wołało o pomoc. O odwyk od toksycznej relacji z Malikiem.

Przestałam dumać nad wyborem artykułów spożywczych, wzięłam to, co akurat wpadło mi w dłonie i ruszyłam do kasy. Wychodząc przed sklep, zderzyłam się z jakąś dziewczyną, przez co reklamówka z zakupami się rozerwała i większość z nich wylądowała na betonowych płytach. Wzdychając ciężko i przeklinając pod nosem cały świat zaczęłam wszystko zbierać aż nagle ktoś mi pomógł.

- Zły dzień?- Malik Senior stał przede mną z jogurtem w ręku.

- Nie pana sprawa - warknęłam, prostując się i odbierając od niego swoją własność.

- Nadal masz mi coś za złe aniołku? - Zaśmiał się ironicznie.

- Niech pan sobie daruje - drażnił mnie jego dobry humor.

- Zawsze chciałaś wiedzieć, czemu uwziąłem się na twojego kochanego, idealnego tatusia, prawda? Otóż kiedyś odebrał mi kobietę mojego życia, a kiedy zmarła znalazł sobie kolejną. Nie jest taki perfekcyjny jak sądziłaś. Obiecałem sobie, że zniszczę mu życie - wyznał swoich zachrypłym głosem.

- Nie wiem, po co mi pan o tym mówi.

- Żeby ci uświadomić, że ty i twoja matka jesteście tylko pionkami w mojej grze. Porzucę ją, gdy tylko mi się znudzi - perfidnie śmiał mi się w twarz.- Mój syn zrobi to samo z tobą, kiedy tylko znajdzie bardziej seksowną panienkę do posuwania.

- Dosyć tego! Niech pan zniknie z mojego życia!- Szybkim krokiem odeszłam chcąc być jak najdalej od niego.

Cała ich rodzina jest popieprzona. Nie wiem jak mogłam myśleć, że coś może ich zmienić. Mijałam kolejne uliczki zastanawiając się jak moja matka dała się na to nabrać. Od początku to wszystko było podejrzane.

Hipokrytka ze mnie, co? Teoretycznie zrobiłam to samo, co ona. Dałam się ponieść emocjom i teraz czuję się jak wrak. W dodatku czekała mnie jeszcze trudna rozmowa z moim tatą, w której będę musiała przeprosić i przyznać mu rację. Tak naprawdę został mi tylko on.  Nie mogłam, a raczej nie chciałam kłócić się z nim z powodu Malika. Zaczęłam dostrzegać, że po prostu nie było warto.

W końcu dotarłam do domu, w spokoju rozpakowałam zakupy i ruszyłam do gabinetu ojca by trochę w nim posprzątać zanim wróci. Na jego biurku, jak zwykle panował bałagan, który tylko on potrafił okiełznać. Zaczęłam układać dokumenty w szufladach, przecierać blat środkiem do drewna. W ostatniej szufladzie ciemnego, dębowego mebla znalazłam mnóstwo listów adresowanych do mojego ojca. Nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie to, że wynikało z nich jasno, że miał kłopoty finansowe. Niepłacone od wielu miesięcy rachunki, pisma od firm windykacyjnych. Z wrażenia usiadłam na fotelu i czytałam dalej, powstrzymując szczękę przed zderzeniem z podłogą. Tata nigdy nie wspominał o tym, że ma jakiekolwiek problemy. Byłam tak zszokowana, że przestałam rozumieć, co było tam napisane.

- Ems?! Jesteś tu?- Z głębi domu usłyszałam głos przyjaciółki.

- Gabinet!- Odkrzyknęłam po chwili.

- Co z tym obiadem?- Spytała wchodząc.- Co się stało?- Spojrzała na mnie badawczo.

- Sama zobacz – podałam jej kilka kartek.

Zmarszczyła nos oraz czoło, co świadczyło o tym, że się zaniepokoiła. Usiadła na blacie i machając nogami mruknęła z niezadowoleniem.

- Nie wiem jak ty, skarbie, ale ja bym z tym poszła do prawnika. Twój ojciec chyba ma jakiegoś, prawda?- Odezwała się w końcu.

- W terminarzu powinien być do niego numer telefonu – podniosłam się i podeszłam do półek w poszukiwaniu książeczki.

Odszukałam ją a w niej kontakt do radcy prawnego. Anastasia postanowiła, że powinnyśmy zabrać wszystkie listy i od razu do niego pojechać. Tak też zrobiłyśmy, a po drodze opowiedziałam jej o spotkaniu z ojcem Zayna. W mojej głowie pojawiały się najgorsze obawy dotyczące zarówno gangstera jak i długów mojego taty. Nie mogłam uwierzyć, że tak rozsądny i odpowiedzialny facet doprowadził swoje finanse do takiego stanu.

Rozmowa z panem Kirkwoodem wcale nie poprawiła mojego humoru. Okazało się, bowiem, że część naszych restauracji zostało zamkniętych, a dom ma być w najbliższym czasie zlicytowany. Ana objęła mnie pocieszająco i zapewniała, że wszystko będzie dobrze. Jak do cholery ma być dobrze?! Mój tata nigdy mnie nie okłamał. Nigdy. A teraz możemy zostać bez dachu nad głową.

Wraz z przyjaciółką błądziłam po pobliskim parku, próbując poskładać to, co usłyszałam w logiczną całość. Na wyjaśnienia tej sytuacji musiałam poczekać do wieczora, bo właśnie wtedy miał wrócić. Jego problemy przerosły całe cierpienie spowodowane zerwaniem z Zaynem. W tamtym momencie liczyło się dla mnie jedynie to żebyśmy nie stracili domu.

Wielokrotnie usiłowałam dodzwonić się do taty, ale bez skutku. Abonent czasowo niedostępny. Złość i poczucie bezsilności znowu opanowały mój umysł. Gdy stanęłyśmy w końcu przed moją posiadłością, patrzyłam na nią i wspominałam najlepsze chwile mojego życia. Nauka jazdy rowerem na podjeździe, pocieszające lody od taty, które dawał mi po każdym upadku. Pożegnalne całusy, gdy wychodziłam do szkoły i zabawy w ogrodzie z Anastasią. Ten dom zawierał w sobie całe moje dzieciństwo, nie chciałam dopuścić do tego by ktoś tak po prostu go zlicytował.

- Uważam, że powinnaś zadzwonić do ciotki Sarah. Na pewno ci pomoże – szatynka potarła moje ramię.

- Nie mogę. To nie byłoby w porządku – pokręciłam głową zaprzeczając gorączkowo.- Muszę się uporać z tym sama. Poczekam na powrót taty i wtedy podejmę jakąś decyzję – postanowiłam.- A teraz chodźmy w końcu zrobić ten obiad – uśmiechnęłam się słabo i pociągnęłam ją do środka.

Ledwo zaczęłyśmy smażyć przyprawione mięso i wyciągać warzywa na sałatkę, a przerwało nam pukanie. Zostawiłam Tass na placu boju i wycierając dłonie w fantazyjny fartuszek, otworzyłam drzwi.

- Niall?- Szepnęłam zdziwiona i lekko skrzywiłam się na widok jego mocno spuchniętej twarzy.

- Nie przeszkadzam?- Oparł się przedramieniem o futrynę.

- Nie. Przygotowujemy z Aną obiad, wejdź – odsunęłam się, zapraszając go do środka.

- O cześć – szatynka mrugnęła do niego, mieszając sałatkę.

- Hej. Smakowicie wyglądacie – zaśmiał się nerwowo.

- Chcesz o czymś porozmawiać?- Wstawiłam garnuszek z ziemniakami na ogień.

- Właściwie to tak. Wyjaśniłem wszystko Zaynowi, ale zaszył się u siebie i pije… - zaczął.

- Nie interesuje mnie, co się z nim dzieje. Lepiej powiedz jak ty się czujesz – spojrzałam na jego siniaka.

- To nic. Daj spokój – jego zgrabne palce odgarnęły kosmyk moich włosów za ucho.

- Przepraszam. Nie chciałam cię wykorzystać – zrobiło mi się głupio.

- Mógłbym być tak przez ciebie wykorzystywany częściej – dostrzegłam w jego oku ten sam błysk, który pojawiał się, gdy był blisko mnie.

- Nie będę już więcej mącić w twoim życiu. Mam własne problemy.

- Chcesz o tym porozmawiać?- Zagadnął siadając na fotelu.

- Nie, dziękuję – podeszłam do przyjaciółki i zajrzałam jej przez ramię na patelnię.

- Pogadaj z nim – szturchnęła mnie w bok, szepcząc.

- Nie – wycedziłam przez zęby.- To tylko i wyłącznie moja sprawa.

- On może ci pomóc. Pożyczy pieniądze albo coś – zachęcała mnie.

- Nic mu nie mów – wyszeptałam ze złością i wstawiłam wodę na kawę.

- Niall, zjesz z nami? – Zwróciła się do blondyna.

- Chętnie. Ładnie pachnie – pokiwał energicznie głową.

- On zawsze jest głodny – zaśmiałam się.

Podałyśmy gotowy posiłek na trzech talerzach i rozsiedliśmy się przy stole w jadalni. Anastasia utrzymywała konwersację w Horanem, a ich słowa przechodziły przez mój umysł jak przez maszynkę. Przetwarzałam je, ale zaraz potem wyrzucałam daleko za siebie. Co kilka minut nerwowo zerkałam na wyświetlacz swojego telefonu w oczekiwaniu na jakikolwiek znak od ojca. Na próżno. Nawet nie zauważyłam momentu, w którym jedzenie przestało mnie interesować. Stukałam paznokciami o blat, co musiało być bardzo irytujące dla moich towarzyszy. Oczy z każdą sekundą były coraz bardziej wilgotne. Uświadomiłam sobie, że oprócz problemów z tatą, ogromnie brakuje mi Zayna. Nie chciałam tego przyznać wszem i wobec, ale tak właśnie było. Tęskniłam za jego lekko wykrzywionym, złośliwym uśmieszkiem, dużymi szorstkimi dłońmi i magnetyzującymi złotymi tęczówkami, które sprawiały, że moje ciało drżało. W myślach odtwarzałam sobie chwile, w których zwracał się do mnie, tą znienawidzoną ksywką ‘Mint’. Wiedziałam, że popełnił błąd. Zdawałam sobie również sprawę z tego, że związek z nim nigdy nie był i nie będzie łatwy. Nie zmienię go, jeśli sam nie będzie tego chciał. Przypomniałam sobie wieczór, w którym wyjaśnił mi pojęcie naznaczenia, a potem położył się ze mną i powiedział, że pomimo blizn i siniaków, jestem piękna. Kurcze, który chłopak patrząc na poobijaną twarz dziewczyny powie jej coś tak wspaniałego?

To, że się w nim zakochałam było zaprzeczeniem jakiegokolwiek logicznego myślenia. Porwał mnie, traktował jak przedmiot i to było złe. Jednak obronił mnie przed gwałtem, uratował mi życie, musiało mu jakoś zależeć. Najwyraźniej nie potrafił tego okazać. A może to ja, zamiast wciąż go krytykować powinnam pokazać mu, czego oczekuje od związku? Nauczyć go, że musi mnie przytulać, być czuły, szanować moje zdanie, nie krzyczeć, nie kontrolować mnie. Marzyłam o tym aby zaczął kontrolować swoje wybuchy złości i był romantyczny, ale chyba za dużo wymagałam jak na tak krótki okres znajomości. Najpierw raczej powinnam się z nim spotkać, ale przecież muszę się zająć swoimi sprawami.

Te cholerne wątpliwości wiążące się z każdą dziedziną mojej popieprzonej egzystencji są nie do zniesienia. Chciałam nareszcie być czegoś pewna.

_______________________________________________________________

Witam :) !
Nie wiem, co powiecie na temat tego rozdziału, ale akcja się rozkręca. Dziękuję za Wasze szczere opinie w komentarzach.
Wciąż i nieustannie zapraszam na www.the-hooker.blogspot.com , które tworzę razem z Charlie.
Chciałabym przesłać całusy kochanej Birden i podziękować jej za wszystko! <3
Zadawajcie pytania na asku oraz komentujcie zarówno tutaj jak i na twitterze dodając hashtag #MarkedFF
Do następnego ! <3