17.

Gdzieś około południa, dnia następnego wciąż nie miałam żadnych wiadomości o tacie. Ani od Zayna ani od niego samego. Popadłam w melancholijny nastrój, bo obawiałam się najgorszego. Poprzednie popołudnie spędziłam z adwokatem taty u mężczyzny, który miał zlicytować mój dom. Ustaliliśmy, że da mi jeszcze parę dni ulgi ze względu na zniknięcie taty. Wszystko po kolei sypało mi się na głowę i już myślałam, że silne emocje mnie dziś opuszczą, gdy dostałam telefon z komisariatu. Miałam natychmiast się tam stawić. Na moje nieszczęście Ana miała rodzinną uroczystość i nie mogłam od niej żądać by pojechała ze mną, za to Zayn zaangażował się w poszukiwania i nie chciałam mu przeszkadzać. Z duszą na ramieniu i nadzieją na dobre wieści pojechałam na umówione spotkanie.

Tym razem zaszczycił mnie sam komendant i nie wiedziałam czy to dobrze czy źle. Przywitał się, ale był spięty jakby nie chciał mi o czymś powiedzieć.

- Niech pan w końcu coś powie. Znaleźliście mojego tatę?- Wybuchłam ze zniecierpliwienia.

- Można to tak nazwać panno Ferguson - wychrypiał a ja zamarłam.- Powiem wprost. Musi pani zidentyfikować ciało, które znaleźliśmy - dodał po chwili.

- Ciało?- Zesztywniałam wbijając się w krzesło.

- Proszę ze mną. Im szybciej to się stanie tym lepiej - wstał z miejsca i podszedł do drzwi.

Po kilku minutach bezsensownego wpatrywania się w szarą ścianę dołączyłam do niego. Szliśmy długim korytarzem na drugi koniec budynku, a zapach, który się tam unosił przyprawiał mnie o mdłości. Dotarliśmy do białych drzwi, które funkcjonariusz popchnął i weszliśmy do bardzo chłodnego pomieszczenia. Moje ciało pokryło się gęsią skórką, a oczy szczypały pod wpływem cisnących się pod powiekami łez. Policjant skinął na faceta w zielonym fartuchu, który podszedł do jednego ze stołów nakrytych workiem i odsłonił leżącego tam człowieka.

Nie mogłam uwierzyć w to, co zobaczyłam. Zrobiło mi się słabo i musiałam oprzeć się o ścianę, aby nie zemdleć. Nawet nie próbowałam powstrzymywać potoku łez, gdy czułam, że moje serce pęka na miliony kawałków. Posiniaczona i blada twarz mojego taty będzie prześladować mnie do końca życia. Rozpaczliwie chwyciłam jego chłodną dłoń i czule przytuliłam do niej swój policzek. Zanosiłam się płaczem tak bardzo, że cała się trzęsłam i ledwo łapałam oddech. Nikomu nie życzę przeżycia takiej chwili. Każda cząstka mojego ciała pulsowała od bólu, który mną zawładnął. Nie obchodziło mnie wtedy jak bardzo żałośnie mogłam wyglądać szepcząc w kółko, że go kocham. Za mało razy mówiłam to, gdy żył i żałowałam, że ostatnią naszą rozmową była kłótnia o Zayna.

- Mamy podejrzanego panno Ferguson, kwestia kilku dni, kiedy go znajdziemy. Jest mi bardzo przykro z powodu panu straty - nad głową usłyszałam głos komendanta.

- Kto to zrobił?- Spytałam nie odrywając wzroku od taty.

- Zayn Malik - na te słowa świat runął ponownie.

Po krótkiej wymianie zdań z policjantem postanowiłam sama rozmówić się z Malikiem. Wysłałam mu smsa z prośbą o spotkanie w parku niedaleko mojego domu. Po drodze wciąż płakałam, a oczy puchły mi coraz bardziej. Byłam zrozpaczona i wściekła. Modliłam się żeby powiedział mi całą prawdę. Pełna negatywnych emocji dotarłam na miejsce. Stał nad stawem, pod naszym drzewem i jak zwykle palił papierosa, przyjmując nonszalancką postawę. Gdy mnie zauważył, wyrzucił fajkę za siebie i odepchnął się od pnia.

- Zabiłeś go?!- Wyrzuciłam to z siebie nie dając mu dojść do słowa.- Powiedz prawdę!- Pięścią uderzyłam go w klatkę piersiową.

- O czym ty mówisz?- Szczerze się zdziwił.

- Znaleźli mojego tatę. Martwego - wydukałam przez łzy.- Zginął wtedy, gdy spóźniłeś się na moją imprezę. Odpowiedz! - Znów okładałam go dłońmi, chcąc sprawić mu ból a sobie ulżyć.

- Emily, uspokój się - stanowczo chwycił moje nadgarstki i przyciągnął do siebie.- Nic mu nie zrobiłem - patrzył mi prosto w oczy, dzięki czemu byłam przekonana, że nie kłamie.

Kompletnie bezsilna, znów zanosząc się płaczem, osunęłam się nieco w jego ramionach, a jego uścisk znacznie się zacieśnił chroniąc mnie przed upadkiem.

- Przysięgam, że nie mam z tym nic wspólnego - pocierał opiekuńczo moje plecy, podczas, gdy ja postradałam zmysły i zaczęłam pleść bzdury o tym, że muszę natychmiast wracać do domu, bo może to wszystko jest jedną wielką pomyłką i ojciec czeka tam na mnie. Zayn usiłował mnie uspokoić na wszystkie możliwe sposoby i w końcu odprowadził do posiadłości rodziców. Zostawił mnie w moim pokoju, a po chwili wrócił z kubkiem gorącej melisy.

- Napij się. Podobno uspokaja nerwy - powiedział zadziwiająco łagodnie, ale nie miałam głowy do tego żeby zastanawiać się skąd ta nagła zmiana.

Kiedy moja głowa powoli przestawała pulsować, na parterze rozległ się huk. Podskoczyłam ze strachu, a Zayn zmarszczył brwi i podniósł się do pionu i nasłuchiwał.

- Zostań tu. Sprawdzę, co się stało - ruszył w kierunku drzwi, chwytając swoją broń schowaną za paskiem jego spodni.

- Idę z tobą - natychmiast do niego dołączyłam, mimo, że odczuwałam dyskomfort względem pistoletu.

Ostrożnie zeszliśmy po schodach i od razu zauważyliśmy wybitą szybę w salonowym oknie. Na dywanie wśród kawałeczków szkła znajdował się spory kamień z przyczepioną kartką. Podniosłam go dopiero, gdy Zayn oznajmił, że jest bezpiecznie. Rozwinęłam skrawek papieru i odczytałam wiadomość.

` Ostrzegałem, że mu nie odpuszczę. Może chcesz do tatusia dołączyć? Mogę to załatwić. Nawet Zayn cię nie ochroni.`

Zasłoniłam twarz dłońmi i znowu się rozpłakałam.

- Wierzę ci Zayn, ale to się nigdy nie skończy - podałam mu kartkę.

Przeleciał po niej wzrokiem i zgniótł.

- Prędzej sam go zabiję niż pozwolę na to by cię dotknął -warknął.- Na razie zostaniesz u mnie a za kilka dni wyjedziemy. Mnie poszukuje policja, a nie mogę cię zostawić samej - stwierdził.

- Nie mogę wyjechać. Kto zorganizuje pogrzeb? Muszę się tym zająć.. - zaprotestowałam.

- Anastasia może to zrobić. Ze mną będziesz bezpieczna. Robię to dla nas, rozumiesz?- Osłonił moje dłonie swoimi kucając przede mną.

- Rozumiem - westchnęłam.

- Pójdziesz teraz do Any, ja cię spakuje i przyjdę, zgoda?

Przytaknęłam ruchem głowy i wstałam a on razem ze mną. Patrzył mi w oczy przez kilka sekund, po czym złożył na moich ustach czuły pocałunek.

W zaskakującym tempie znalazłam się w domu przyjaciółki. Była zszokowana moją opowieścią i mocno mnie przytuliła. Obiecała, że wszystkim się zajmie, a ja wiedziałam, że mogę na nią liczyć. Pożegnałam się i wyszłam na, zewnątrz aby poczekać na swojego chłopaka. Zamiast niego spotkałam Mike`a, Yasera Malika i kilku obcych osiłków.

- Otrzymałaś naszą wiadomość jak sądzę.. - mruknął Senior.

- Zgnijesz w więzieniu za morderstwo, zobaczysz! - Zarzuciłam mu.

Mike chwycił mnie za nadgarstki bym nie zbliżała się do jego szefa. Z oddali usłyszałam głos Zayna. Podbiegł do nas i wyrwał mnie z silnego uścisku, stawiając za sobą.

- Wybieracie się gdzieś? -Zaśmiał się starszy Malik, spoglądając na torbę, którą trzymał jego syn.

- Nie twoja sprawa - Shadow napiął wszystkie mięśnie i był gotowy do ataku.

Niestety Mike i reszta mieli już plan i szybko obezwładnili Zayna jednym celnym ciosem w głowę, po którym stracił przytomność. Próbowałam krzyczeć, ale jeden z osiłków zasłonił mi usta szmatą, która była czymś nasączona. Nie miałam czasu nawet pomyśleć, co to było, bo zasnęłam.

***

Pierwsze, co zauważyłam po przebudzeniu to, to, że siedziałam na łóżku, do którego byłam przywiązana, a naprzeciw mnie, pod ścianą siedział skrępowany, pobity i nieprzytomny Zayn. Zawołałam go kilka razy na tyle cicho żeby nie wzbudzać podejrzeń. Odetchnęłam z ulgą, gdy się poruszył i otworzył oczy.

- Zayn, wszystko w porządku?

- Tak. Nic ci nie zrobili?

- Tylko uśpili. Ironia losu, co?

- O czym ty mówisz?- Mrugał powiekami by odzyskać ostrość widzenia.

- Poznaliśmy się w takiej samej sytuacji. Z tym, że wtedy ty byłeś szefem - uśmiechnęłam się do niego tak jak lubił.

- Racja, ale teraz naprawdę grozi ci niebezpieczeństwo a ja nic nie mogę zrobić – ze zdenerwowaniem szarpał się ze sznurem, który okalał jego nadgarstki.

- Niall w końcu zorientuje się, że coś jest nie tak. Liczę na to - szepnęłam z nadzieją.

Zayn nie zdążył odpowiedzieć, bo do pomieszczenia wparował jego ojciec wraz z moim koszmarem i jeszcze jednym mięśniakiem.

- Sprzeciwiłeś mi się synu, a dobrze wiesz jak mnie to drażni - oznajmił opierając się o ścianę.- Chciałbym dać ci ostatnią szansę na powrót do korzeni.

- Nigdy w życiu!- Krzyknął wściekle.

- Utrudniasz mi sprawę - pokręcił głową.- Ale doskonale znam twój słaby punkt - skinął na Mike`a, który z zadowoloną miną usiadł przy mnie i położył swoją ohydną, wielką łapę na moim udzie.

Wzdrygnęłam się ze strachu, domyślając się, co planują. Tylko moja krzywda mogła go złamać. Widziałam jak oczy mojego chłopaka ciemnieją i pojawia się w nich furia.

- Nawet nie próbuj gnoju!- Usiłował zerwać swoje więzy.

- Nie ty wydajesz tutaj polecenia - warknął ten drugi osiłek wymierzając mu cios w twarz.

- Im dłużej będziesz odmawiał tym dłużej ona będzie cierpieć. Wybór należy do ciebie - oznajmił chłodno Senior.

Na te słowa Mike przyssał się do mojej szyi jak krwiopijca a jego dłonie z łatwością wsunęły się pod moją koszulkę. Jego dotyk mnie palił, ale starałam się nie płakać. Drżałam, ale nie z rozkoszy. Bardziej z przerażenia i obrzydzenia. Wierciłam się niespokojnie, chcąc utrudnić mu dostęp do najbardziej intymnych stref mojego ciała. Załzawionymi oczami zerknęłam na Zayna. Jego mięśnie były napięte. Przeczuwałam, że gdyby nie był związany to zabiłby go gołymi rękami.

- Tylko ty możesz ją uratować synu. Decyduj - prowokacyjnie patrzył brunetowi w oczy.

_________________________________________________________
 Witam.
Ten rozdział dodaję na szybko, bo mam problemy ze swoim laptopem i nie wiem kiedy będę mogła wstawić coś nowego. Oby to nie było nic poważnego. :)
Wasze komentarze zachwycają jakością, ale nie ilością i nie rozumiem dlaczego. Mam nadzieję, że się to zmieni :)
Całuję <3
ASK