01.

Dedykuję go Tess. Za wszystko <3

Zbudziłam się po otrzymaniu solidnego ciosu w policzek. Pisnęłam z bólu, chwiejąc się na siedząco. Prawdopodobnie posadzili mnie na jakimś krześle i związali. Tyle mogłam wyczuć, bo widok nadal zasłaniała mi jakaś szmata. Drżałam, ale sama nie wiedziałam czy z powodu przeciągu, który mnie owiewał czy strachu, który paraliżował moje ciało. Usłyszałam czyjeś kroki. Szuranie butami doprowadzało mnie do szału. Jeszcze nigdy tak bardzo się nie bałam. Brak pewności, co do moich dalszych losów był dla mnie prawdziwą męką. Z reguły nic w moim życiu nie działo się przypadkowo. Spontaniczne wypady do klubu, owszem, ale zdecydowaną większość dni, miałam rozplanowaną skrupulatnie w terminarzu.

- Panna Ferguson we własnej osobie - głęboki, męski głos mojego oprawcy rozniósł się echem po pomieszczeniu.- Witam w moich skromnych progach - zaśmiał się obcesowo i najwyraźniej zbliżył się do mnie, bo poczułam intensywnie piżmowo- leśną mieszankę zapachów.

Energicznym ruchem uwolnił moje usta bym mogła się do niego odezwać.

- Od razu uprzedzam, możesz sobie krzyczeć i tak nic ci to nie da - wciąż czułam go blisko.

- Czego ode mnie chcecie? - Wyszeptałam, przełykając ślinę.

- Nie będziesz błagać żebym cię nie zabijał? - Prychnął ze zdziwieniem.

- Możesz odsłonić mi oczy? Lubię mieć kontakt wzrokowy z osobą, z którą rozmawiam - schowałam strach do kieszeni i starałam się dowiedzieć jak najwięcej.

- Z chęcią obejrzę sobie twoją buźkę - stwierdził i zdjął szarfę z mojej twarzy, przyjrzał mi się i mruknął z zadowoleniem.

Zamrugałam kilkukrotnie powiekami, aby przyzwyczaić wzrok do półmroku panującego w pomieszczeniu i rozejrzałam się wokół. Najprawdopodobniej znajdowaliśmy się w jakiejś piwnicy sądząc po gołych betonowych ścianach i specyficznym zapachu. Skóra na moich ramionach wykazywała oznaki ochłodzenia. Przeniosłam wzrok na chłopaka stojącego przede mną. Jego twarz była mi skądś znana, ale nie potrafiłam sobie przypomnieć skąd. Jedno trzeba było przyznać, był diabelsko przystojny. W filmach porywacze rzadko wyglądają jak greccy bogowie, więc śmiało mogłam powiedzieć, że mnie tym zaskoczył.

- Twój ojciec musi być z ciebie dumny, co? Piękna i mądra córeczka jest teraz na wagę złota - odezwał się.- Ale niestety niesie to też niesamowite ryzyko. Ktoś może cię skrzywdzić - nagle w jego dłoni błysnął niewielki nóż, którego ostrze przyłożył do mojego zimnego policzka.

- Chodzi o mojego tatę?- Przymknęłam oczy i zacisnęłam usta.

- Wszystkiego dowiesz się w odpowiednim czasie, Emily - sposób, w jaki wypowiedział moje imię, tym swoim niskim głosem, sprawił, że o dziwo przestałam być tak przerażona.- Jak będziesz grzeczna, to nic ci się nie stanie - dodał po chwili gapiąc się w mój dekolt.

W tamtej chwili najchętniej zasłoniłabym się rękami, ale moje ruchy były ograniczone przez linę, która wbijała mi się w nadgarstki. Poruszyłam się tylko niespokojnie chcąc mu pokazać, że sobie tego nie życzę. Prychnął na to z rozbawieniem.

- Bawisz mnie Mint - zwrócił się do mnie po dłuższej chwili milczenia.

- Mam na imię Emily - fuknęłam.

- Ale dla mnie będziesz Mint, jasne?!- Warknął głośno ciskając we mnie gromami z oczu.

W pośpiechu opuściłam głowę żeby go nie prowokować. Wzbudzał we mnie jednocześnie strach i bliżej nieokreślone PRZYJEMNE uczucie. Zimny klimat piwniczny znów dał o sobie znać. Moje zęby zaczęły uderzać o siebie w niekontrolowany sposób. Musiałam tu siedzieć sporo czasu, bo miałam przeczucie, że się przeziębiłam na amen. Pociągnęłam znacząco nosem i odkaszlnęłam, czym zwróciłam uwagę chłopaka.

- Co ci jest? - Wyraźnie się zaniepokoił, a jego jedna brew powędrowała ku górze.

- I tak cię to nie obchodzi - nie byłam złośliwa, lecz przygnębiona.

Dotknął najpierw mojego zmarzniętego ramienia potem czoła.

- Jesteś mi potrzebna żywa. Mogłaś złapać nawet zapalenie płuc. Muszę cię zabrać na górę - mówił bardziej do siebie niż do mnie, pocierając dłonią swoją zarośniętą brodę.

Przez kilka minut myślał nad czymś intensywnie. W końcu podszedł do drzwi prowadzących do reszty domu, otworzył je i zawołał kogoś o imieniu Niall. W mgnieniu oka pojawił się przed nim wspomniany chłopak, przekazał mu coś a ten z powrotem popędził po schodach.

Brunet kucnął przy mnie i przyglądał się uważnie. Spojrzenie miałam zamglone, przemęczone i smutne. Siniak na policzku nabierał fioletowej barwy. Włosy miałam potargane a mój żołądek burczał jak oszalały.

- Ile mnie tu trzymasz? -Spytałam zdobywając się na poważny ton.

- Jakieś trzy dni. Mike dał ci tak mocną dawkę środka usypiającego, że obudziłaś się tylko raz i byłaś ledwo przytomna, więc uśpiliśmy cię znowu - wyjaśnił dosyć obszernie.

W odpowiedzi usłyszał mój okropnie brzmiący kaszel. Podniósł się do pozycji stojącej i stanął za mną. Poczułam luz w okolicach poocieranych nadgarstków i ku mojemu zdziwieniu straciłam kontakt z podłożem. Popatrzyłam nieprzytomnie w jego oczy i w końcu dojrzałam ich złocistą barwę. Podrzucił mnie nieznacznie, bo zjechałam nieco za nisko i niewygodnie było mu mnie trzymać.

- Musisz mocno złapać mnie za kark, inaczej nie dam rady - stwierdził a ja nawet nie drgnęłam.- Nie bój się, nie zrobię ci krzywdy dopóki nie będę musiał - nie zabrzmiało to pocieszająco, ale mój organizm był tak wycieńczony, że było mi wszystko jedno, co chce ze mną zrobić.

Wniósł mnie na parter domu i zaniósł do jednego z pokojów.

- Potrzebny ci gorący prysznic - stwierdził stawiając mnie na podłodze w łazience, ale złapał mnie mocno w pasie, gdy moje nogi odmówiły posłuszeństwa.

- Nie dam rady...

- Mogę ci pomóc - uśmiechnął się chyba po raz pierwszy.

- Nie ma mowy - zrobiłam krok w tył, ale trafiłam na ścianę.

- Nie takie rzeczy widziałem - puścił do mnie oczko.

Dałam za wygraną. Nie mogłam ustać o własnych siłach. Zdjęłam skarpetki, weszłam z jego pomocą pod prysznic i zamknęłam kabinę, która na szczęście nie była przezroczysta. Po kolei zdejmowałam z siebie części garderoby, przerzucając je górą do bruneta.

- Czerwony stanik? -Parsknął śmiechem, ale nie zareagowałam.

Gorąca woda wywołała kolejne dreszcze tym razem przyjemne. Dokładnie namydliłam całe ciało oraz nałożyłam szampon na mokre włosy. Na koniec wszystko spłukałam i poprosiłam go o ręcznik. Owinęłam się nim szczelnie i bosymi stopami wyszłam na niewielki dywanik. Byłam speszona jego obecnością i sposobem, w jaki na mnie patrzył. Przeszliśmy do głębi pokoju, gdzie na szafeczce leżały jakieś męskie ubrania.

- Jutro kupię ci coś ładniejszego - przyznał.- Muszę iść, zaraz przyjdzie Horan z jedzeniem, lekami i gorącą herbatą. Przebierz się i połóż. Pamiętaj, stąd nie ma ucieczki Mint - upomniał mnie groźnym tonem i wyszedł.

Ciężko opadłam na miękkie, wygodne łóżko. Powieki zapiekły mnie od wewnątrz, co zwiastowało napad histerycznego bezsilnego płaczu. Leżałam tak i moczyłam policzki, gdy niespodziewanie do pomieszczenia wpadł chłopak, którego brunet nazwał Niallem.

W rękach niósł tacę z parującym kubkiem, talerzem kanapek i opakowaniami leków.

- Zayn kazał ci to przynieść - wydał się milszy niż pozostali.

- Dzięki - uśmiechnęłam się słabo.

- Chyba powinnaś się ubrać, Zayn będzie wściekły, jeśli twój stan się pogorszy - zaznaczył od razu.

Zrozumiałam, że nie wyjdzie i mam się przebrać przed nim, więc najostrożniej jak umiałam wsunęłam na siebie bieliznę pod ręcznikiem. Pozbyłam się go, a on pomógł mi nałożyć bluzę na obolałe ciało. Samodzielnie założyłam spodnie i czułam się jak klaun. Jednak wcale nie było mi do śmiechu. Z powrotem usiadłam na łóżku, a blondyn na fotelu. Nie spuszczał ze mnie niebieskiego wzroku. Był kolejnym zaprzeczeniem typowego bandyty. Zadbany, z ładnymi, męskimi rysami twarzy.

- Ty też mi nie powiesz, dlaczego tu jestem?- Spytałam leżąc pod kołdrą i wpychając w siebie kanapkę.

- Ojciec Zayna ma jakieś porachunki z twoim - odpowiedział krótko.

- Przecież mój tata prowadzi sieć restauracji, ekskluzywnych, co prawda, ale co to może mieć wspólnego z kryminałem?- Zastanawiałam się głośno, ale chłopak już nic nie powiedział.

Resztę posiłku skonsumowałam w ciszy. Na koniec wypiłam herbatę i niepewnie zażyłam tabletki, które otrzymałam. Zakryłam się kołdrą po samą szyję, a jego spojrzenie wciąż tkwiło we mnie. Spod moich powiek znów wydostał się potok łez.

- Dlaczego płaczesz? - Zadał to pytanie a ja zaczęłam się zastanawiać.

Dlaczego? Bo okropnie się czuję. Bo wszystko mnie boli. Bo się boję. No i w końcu, dlatego, że zostałam porwana przez grupę nieobliczalnych mężczyzn i jestem przetrzymywana wbrew mojej woli. Myślałam, że już gorzej być nie może. A nie. Przepraszam, może.

Po dosyć długim przebywaniu pod grubą kołdrą, wciąż trzęsłam się z zimna, podczas gdy temperatura mojego ciała rosła nieświadomie w szybkim tempie. Niall zauważył, że coś nie gra. Usiadł na brzegu łóżka i dotknął mojego czoła. Byłam zlana zimnym potem, majaczyłam coś niezrozumiale pod nosem, a głowa tak bardzo mnie bolała, że miałam wrażenie, iż ciśnienie roztrzaska ją od środka. Załzawionymi oczami widziałam jak Horan, sięga po telefon i wykręca czyjś numer.

- Zayn, z nią jest coraz gorzej – poinformował.- No tak, wzięła leki – potwierdził.- W planach nie było żadnych trupów!- Krzyknął.- Rusz swoją dupę i przywieź jakiegoś lekarza, jeśli umrze to nic nie zdziałamy!- Warknął po raz ostatni i rozłączył się, a ja straciłam kontakt z rzeczywistością.

~*~

Dojście do siebie zajęło mi jakieś dwie doby. Brałam antybiotyki przepisane mi przez lekarza, którego przywiózł Zayn i odzyskiwałam siły.

Co do mojego oprawcy, to odkąd poznałam jego imię, traktowałam go bardziej osobowo. Nie zachowywał się, co prawda jak opiekuńcza pielęgniarka, ale regularnie do mnie zaglądał. Za to Niall siedział przy mnie cały czas.  Oczywiście starał się być jak najbardziej zdystansowany, chłodny i rzeczowy, ale jako jedyny interesował się moim stanem. Jego obecność sprawiała, że moje obawy nie były tak nasilone jak wcześniej. Zdałam sobie sprawę, że nie opuszczę tego domu dopóki Pan i Władca tak nie zadecyduje.

Rozejrzałam się wokół siebie i spostrzegłam blondyna drzemiącego na tym samym fotelu, co zawsze. Po cichutku wysunęłam stopy spod kołdry i stanęłam na dywanie. Nie było to do końca przemyślane działanie, bo przed oczami zrobiło mi się ciemno, nogi mi zmiękły i z hukiem wylądowałam na podłodze, jęcząc z bólu. Chłopak zerwał się z miejsca i w ułamku sekundy znalazł się przy mnie.

- Chyba nie chciałaś zwiać, prawda? – Podłożył dłoń pod moją głowę.

- Nie jestem w stanie dojść do toalety – prychnęłam ironicznie.

- Trzeba było mnie obudzić – dodał.

- Nie jesteś tu po to żeby mnie niańczyć – wziął mnie na ręce i z powrotem położył na łóżku.- Gdzie on jest?

- Zayn? Załatwia interesy – uciął krótko.- Powinnaś leżeć. Zostawię cię na razie samą, ale radzę ci nie ruszać się stąd. Za drzwiami jest Mike, nie jest tak miły jak ja – zabrzmiał niesamowicie groźnie.

Pokiwałam głową twierdząco i napiłam się herbaty, którą mi wcześniej przyniósł.

_____________________________________________________________________________

Hejka :)

Jestem strasznie podekscytowana rozpoczęciem tego opowiadania, bo nie wiem czy odnajdę się w tej kryminalnej i mrocznej tematyce. Widziałam, że prolog Wam się spodobał, a więc macie pierwszy odcinek. Oby zarówno treść jak i długość Wam odpowiadały.

Nie będę dłużej truć, zapraszam do czytania i komentowania.

Całuję gorąco <3