04.

Z okazji 'Happy National Best Friend Day' dedykuję ten odcinek mojej ukochanej, wspaniałej Lilly <3

Poruszenie wśród moich porywaczy zwiastowało jakieś ważne wydarzenie, o którym na razie żaden z nich mi nie powiedział. Zayn był podekscytowany i nie zwracał na mnie uwagi tylko wciąż rozmawiał przez telefon. Budziło to we mnie pewne obawy, bo przecież mógł planować morderstwo. Zwłaszcza, że Niall nie zaglądał do mnie już więcej, jakby Malik kategorycznie mu tego zabronił.

Przez okno wychodzące na taras widziałam jak Ralph i Mike czyszczą swoją broń. Opcja była oczywista. Mój ojciec w końcu dogadał się z Malikiem Seniorem, a oni przygotowują się do spotkania. Na samą myśl o powrocie do domu, o opuszczeniu tego więzienia, moje serce przekoziołkowało parę razy w piersi. Szczotkowałam włosy przed lustrem i z niezadowoleniem stwierdziłam, że znacznie osłabły i zaczęły wypadać. Moja twarz nabrała nieco kolorów dzięki przesiadywaniu z Niallem na ganku bądź tarasie, ale liczne ślady pobicia nadal były widoczne. Zresztą w całym tym koszmarze to właśnie blondyn dbał o mnie jak tylko mógł. Odnosiłam wrażenie, że nawet go polubiłam i to z wzajemnością.

Moje przemyślenia przerwał mi Mike, który wpadł niespodziewanie do pokoju i szarpnął mnie za ramię.

- Szef mówi, że jedziesz do tatusia - poinformował ostrym tonem, a jego palce boleśnie wbijały mi się w mięśnie.

Zaprowadził mnie do garażu, gdzie okazało się, że jadę tylko z Niallem i Zaynem. Najwyraźniej reszta świty niepotrzebnie się szykowała.

- Wybacz Mint - brunet osłonił mi oczy opaską, nadgarstki związał na plecach i prawie dosłownie wrzucił do auta.

Słyszałam warkot silnika, przekładanie biegów. Zawieszenie lekko bujało się na nierównej leśnej drodze. Shadow wydawał jakiś niespokojny, a przecież osiągnął swój cel i może odetchnąć z ulgą. Trąciłam Niallera dyskretnie ramieniem i lekko pochyliłam się do przodu, dając mu znak żeby uwolnił moje dłonie. Podejrzewam, że miał zdziwioną minę, bo dopiero po chwili rozluźnił więzy. Musiałam złapać go za rękę. Po prostu czułam, że będzie mi go brakowało. Wplotłam swoje drobne palce między jego nieco większe i uśmiechnęłam się do siebie, gdy uścisk się zacieśnił. Pomimo sytuacji, w jakiej się znajdowałam to był miły gest z jego strony.

Samochód się zatrzymał a dłoń Nialla oddaliła się od mojej. Zayn wyciągnął mnie na zewnątrz. Skąd wiedziałam, że to on? Bo jego gwałtowne ruchy i ostre perfumy mogłabym poznać wszędzie. Nie mogłam uwierzyć, że po tym, co mi zgotował nadal żywię do niego jakieś uczucia. To niedorzeczne i nienormalne. No, bo co tak naprawdę mogło mnie w nim zauroczyć? Wulgarne słownictwo? Kryminalna kartoteka? Brak szacunku? Tylko za jedną rzecz mogłam mu podziękować. Za uratowanie mojej niewinności przed bezdusznym i brutalnym kumplem. I za to, że zajął się mną, kiedy byłam chora, chociaż nie robił tego z sympatii.

- Niall, zostań tu z nią. Zaraz wrócę - zwrócił się do blondyna, który w międzyczasie odsłonił mi oczy.

- Nie rozumiem cię. Nie jesteś taki jak Zayn. Dlaczego to ciągniesz? - Odezwałam się, spoglądając na niego.

- Znamy się od zawsze. Pomagamy sobie - wzruszył ramionami.

- Niby, w czym on ci pomógł? Na razie tylko cię wykorzystuje - westchnęłam.

- Wsparł mnie, gdy odeszła bliska mi osoba. Wyciągnął z dołka i wyprowadził na prostą. Wiele mu zawdzięczam. Nie znasz go z tej lepszej strony. Nie zawsze taki jest - dopiero teraz zauważyłam jak silna braterska więź łączy go z Malikiem.

Stał za nim murem, podczas, gdy ten momentami pomiatał nim jak służącym. To było oczywiste. Zayn nie doceniał tego, co miał.

- Nie myślałeś nigdy żeby zająć się sobą? Spełnić swoje marzenia?

- Z moją przeszłością? Nie wiesz, o czym mówisz. Pochodzisz z bogatej rodziny, twoja ciotka ma tytuł księżnej. Nie borykasz się z problemami innymi niż wybór markowej sukienki - nerwy go poniosły.

- Może masz rację - zgodziłam się z nim, chociaż nie tak do końca.- Ale mogę ci pomóc, jeśli tylko będziesz tego chciał - zaoferowałam.

- Dlaczego chcesz to zrobić?- Zaskoczyła go moja wypowiedź.

- Bo wiem, że warto - musnęłam palcami wierzch jego dłoni, uśmiechając się pocieszająco

Rozmowę przerwał nam powrót Zayna.

- Jeśli nie chcesz żeby co się stało tobie albo twojemu tatusiowi, to masz być grzeczna Mint, jasne? - Ta drażniąca ksywka w jego wykonaniu przestawała być taka zła.

Pokiwałam głową zabierając dłoń jak najdalej od Nialla żeby znowu przeze mnie nie oberwał. Brunet skinął na kumpla, który z wyczuciem chwycił mnie za przedramię i przeszliśmy na stary plac budowy. Z daleka rozpoznałam auto taty i ucieszyłam się, że go zobaczę. Spostrzegłam również innego mężczyznę w średnim wieku, o podobnych do Zayna rysach twarzy. Pan Malik wyglądał bardziej niebezpiecznie niż jego syn.

Blizna pokrywająca znaczną część jego oblicza była odstraszająca. Poza tym był ubrany elegancko, a na pasku od spodni wisiała kabura z pistoletem. Widziałam jak mój tata w pośpiechu opuszcza samochód z troską i przerażeniem wypisanymi na twarzy. Niall puścił moją rękę dając mi znak, że bez obaw mogę podejść do ojca. Machinalnie wtuliłam się w jego bezpieczne ramiona, a on mocno mnie do siebie przycisnął, szepcząc jak bardzo się o mnie bał.

- No Ferguson, twój skarb jest cały i zdrowy. Nasza umowa obowiązuje - przerwał nam Malik Senior.

- Tak. Będę wam płacił tyle ile chcecie tylko zostawcie moje dziecko w spokoju - głaskał mnie po włosach.

- Więc jedź dopóki możesz - odezwał się Shadow.

Odsunęłam się od sylwetki taty i spojrzałam na Nialla. Sumienie mówiło mi, że powinnam się z nim pożegnać choćby było to najdziwniejszą rzeczą na świecie.

- Po co ci ta broń?- Zayn zwrócił uwagę ojcu, kiedy zobaczył, że ten wyciągnął swój pistolet.

- Takie sprawy załatwia się raz a dobrze. W każdej chwili Ferguson może się wycofać - jednym ruchem sprawił, że znajdowałam się na linii jego strzału.

- Miało nie być trupów - warknął.

- Zamknij się. Nigdy nie będziesz wystarczająco twardy. Do niczego się nie nadajesz – jasno zakomunikował, że go wykorzystał.

W momencie, w którym objęłam blondyna usłyszałam tylko głośny krzyk Zayna. W ułamku sekundy rozległy się trzy strzały oddane, jak się potem okazało, w moim kierunku. Pan Malik popełnił jednak zasadniczy błąd. Kule dosięgły jego syna, który osłonił mnie własnym ciałem i bezwładnie runął na ziemię. Horan stanął przede mną chcąc ochronić przed kolejnym atakiem. Nic się jednak nie stało, bo mężczyzna szybko wsiadł do swojego samochodu i odjechał z piskiem opon. Padłam na kolana tuż obok wykrwawiającego się bruneta. Wsunęłam dłonie po jego skórzaną kurtkę i natychmiast poczułam jak robią się mokre. Odsłoniłam jego tors i zobaczyłam mnóstwo czerwonej cieczy zarówno na moich palcach jak i jego brzuchu. Jedna kula zatrzymała się w ciele na wysokości obojczyka, dwie pozostałe przeszły na wylot przez jamę brzuszą. W jego słabnącym spojrzeniu dostrzegałam cierpienie. Mogłam sobie jedynie wyobrazić jak się czuł.

- Niall, zrób coś przecież on umiera... - zająknęłam się, przygryzając wargę ze zdenerwowania.

- Nie możemy go zawieźć do szpitala. Zabiorę go do domu i wezwę tego lekarza, który badał ciebie - podjął szybką decyzję, patrząc jak jego przyjaciel traci przytomność. 

Urwał rękaw swojej koszuli i gdy posadził chłopaka w aucie przycisnął materiał do najgorszej rany.

- Tato, muszę jechać z nimi - oznajmiłam po chwili namysłu.

- Oszalałaś? - Wrzasnął zdezorientowany, ciągnąc mnie za rękaw.- Oni są niebezpieczni, mogli cię zabić.

- Ale tego nie zrobili. Może to chore, ale zaufaj mi tato - poprosiłam. - Jedź do domu i powiedz mamie, że wszystko jest w porządku - ucałowałam go w policzek i wsiadłam do auta, obok nieprzytomnego Malika, uciskając ranę.

Nialler z zawrotną prędkością dojechał do leśnej chaty, w której dotychczas przebywaliśmy. Przeniósł Zayna do jego sypialni i od razu zadzwonił po znajomego lekarza, który, co prawda nie mógł przyjechać, ale dokładnie nas poinstruował. Wspólnie z blondynem zdjęliśmy górną część garderoby z wytatuowanego ciała Malika. Sama własnoręcznie wyciągnęłam pocisk. Dłonie drżały mi okropnie, ode mnie zależało jego życie. Jeden malutki błąd i już więcej się nie obudzi. Nie byłam w stanie go zszyć, więc zrobił to Horan. Sprawdziliśmy czy tętno jest w normie i odsapnęliśmy z ulgą.

- Nie rozumiem, dlaczego to zrobił. Mógł umrzeć i to za mnie. Za nic nieznaczący przedmiot w jego życiu - zastanawiałam się głośno.

- Mówiłem ci, że nie taki Zayn straszny, jakim go malują - stwierdził z lekkim uśmiechem.- Świetnie się spisałaś wiesz? Uratowałaś mu życie, a on o takich sprawach nie zapomina.

- To nic takiego. Po prostu zadziałałam tak jak każdy powinien - wzruszyłam ramionami.

Niall zaśmiał się, chwycił mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Tym sposobem zjechałam z oparcia fotela wprost na jego kolana.

- Jeszcze nie trafiłem na dziewczynę, która uratowałaby faceta, który ją porwał - dodał.

- Czyli jestem wyjątkowa?- Parsknęłam śmiechem.

- Bez wątpienia - niebezpiecznie przybliżył twarz do mojej, poczułam się zażenowana i przytuliłam policzek do jego obojczyka.

Nerwowo odchrząknął i zacieśnił uścisk, opierając podbródek na czubku mojej głowy.

~*~

Kilka godzin później Shadow odzyskał przytomność i wybudził nas z letargu przeraźliwym przekleństwem.

Zerwałam się na równe nogi i przykucnęłam przy łóżku.

- Jak się czujesz? - Spytałam cicho.

- Jakbym przyjął trzy kulki - odparł złośliwie, krzywiąc się przy tym z bólu.

- Nie wiedziałem, że stać cię na taki akt heroizmu stary - Niall uśmiechnął się tak jakby z serca spadł mu olbrzymi głaz.

- Co tu jeszcze robisz? - Przemilczał jego uwagę i zwrócił się do mnie.

- Osłoniłeś mnie, chciałam się tobą zaopiekować i upewnić, że nic ci nie będzie - wyznałam nieco zaskoczona jego reakcją.

- Mój ojciec tego pożałuje - syknął wściekle, spoglądając na opatrunek.- Nie takie rzeczy przetrwałem, możesz wracać do domu. Przecież bardzo tego chciałaś - znacznie osłabł.

- Nie gadaj już tyle. Odpoczywaj. Niall, przynieś wodę i proszki przeciwbólowe, dobrze? - Odwróciłam się do blondyna, ten kiwnął głową i wyszedł.- Gdybym chciała być w domu to bym pojechała, nie musisz mnie wyrzucać. Przecież, jako naznaczona też mam jakieś obowiązki i nie mogę tak po prostu odejść - odparłam mu kąśliwie.

- W takim razie cofam to. Jesteś wolna - stwierdził patrząc w sufit i zszokował mnie tym.

- Odejdę, gdy poczujesz się lepiej. Nigdy więcej mnie nie zobaczysz - usiadłam z powrotem na fotelu.

W tak krótkim czasie zdążył zawładnąć moim sercem i doszczętnie je złamać. Nie doceniałam jego umiejętności. Obserwowałam go cały czas, wręcz czułam jego ból. Upływ krwi spowodował, że jego śniada cera znacznie zbladła. Kiedy Horan przyniósł to, o co go prosiłam, Zayn z niechęcią to zażył a po paru chwilach znowu zemdlał. Niall usiłował się dodzwonić do doktora, a ja spostrzegłam, że brunet zaczął się pocić. Pobiegłam po miskę z zimną wodą i ręcznik, po czym zaczęłam robić wszystko by zbić gorączkę.

- Ted będzie dopiero za godzinę. Kazał go ocucić i ochładzać. Mamy utrzymywać z nim kontakt, mówić do niego - wytłumaczył chowając telefon do kieszeni spodni. Przywróciliśmy świadomość alkoholem, który podsunęliśmy mu pod nos. Gadatliwy Nialler pierwszy raz nie był irytujący. Ja natomiast nie mogłam wydusić z siebie słowa. Próbowałam poukładać sobie w umyśle wszystko, co się do tej pory zdarzyło. Jedyną rzeczą, w której Zayn Malik był niezastąpiony to ranienie mojego serca.
________________________________________________________________________

Witajcie ponownie <3
Czwarty rozdział, nie jestem z niego mocno dumna, ale uznałam, że jest naprawdę niezły. Nie mogę się doczekać moich ulubionych odcinków :D Jestem podekscytowana, mam nadzieję, że Wy też.
Jeśli macie jakiekolwiek zastrzeżenia lub pomysły, co do treści, wątków, tempa czy postaci, mówcie.
Nie ma to jak współpraca z czytelniczkami xD
Całuję Was mocno robaczki <3