02.

Ten odcinek dedykuję uroczej Birden <3 Za dobre słowa :)

Zayn zajrzał do mnie dopiero wieczorem. Potrząsnął lekko moim ramieniem żebym się ocknęła. Jego chłodne spojrzenie spowodowało nawrot dreszczy na całym ciele. Automatycznie odsunęłam się w głąb łóżka, jak najdalej od niego. Zaśmiał się pod nosem w specyficzny sposób.

- Nie chcesz porozmawiać z tatusiem?- Zachrypiał ironicznie.

- Słucham?- Od razu się do niego odwróciłam.

- Powiesz mu, że wszystko jest w porządku i takie tam bzdety – machnął ręką przewracając oczami.- Tylko żadnych sztuczek – ostrzegł, podając mi telefon.

Drżącymi palcami wystukałam numer ojca z pamięci i prawie się rozpłakałam słysząc jego głos.

- Tato…- jęknęłam.

- Emily? Matko Boska, dziecko! Nic ci nie jest?- Wykrzyczał zrozpaczony.

- Jestem cała. Powiedz mi, o co tu chodzi… - poprosiłam szybko.

- O nic się nie martw. Niedługo się zobaczymy, przysięgam – ucinał temat.

- Powiedz – wymuszałam jak mała dziewczynka.

- Oni zbierają haracze od bogatszych restauratorów. Postawiłem im się – wyjaśnił krótko.- Bądź dzielna, kocham cię – dodał po chwili.

- Ja ciebie też – brunet gwałtownie wydarł mi słuchawkę z dłoni.

Wyłączył telefon i przyglądał mi się uważnie. Opuściłam wzrok na śnieżnobiałą kołdrę i zacisnęłam na niej palce. Wargi trzęsły mi się niesamowicie, nie słuchając rozkazów mojego umysłu.

- Dobrze zrobiłaś, Mint – odezwał się niskim tonem.- Zbieraj się, wyjeżdżamy. Zaraz kogoś po ciebie przyślę – oznajmił i wyszedł.

Chwilę po jego zniknięciu, pojawił się jeden z jego pracowników, porządnie zbudowany Mike. Jego blizny na twarzy i złowrogie spojrzenie nie wróżyło nic dobrego. Moje ciało jeszcze nie do końca odzyskało siły, dlatego podnosiłam się z łóżka bardzo powoli. Skierowałam się w stronę łazienki, ale gdy tylko przekroczyłam jej próg, mężczyzna mocno szarpnął mnie za włosy, cofając z powrotem do pokoju.

- Nareszcie mogę cię obejrzeć – przygniótł mnie do ściany.- Taka niewinna duszyczka – zaśmiał się przerażająco przesuwając dłonią po moim udzie.

Wzdrygnęłam się, ale nie miałam z nim szans. Uniósł moje ręce w górę, chwycił nadgarstki w jedną dłoń. Jego ohydny oddech owiał moją twarz, a usta przylgnęły do skóry. Próbowałam się wydostać z tego uścisku, ale to go tylko bardziej zdenerwowało i dosłownie rzucił mnie na łóżko. Przytrzymał moje nogi i zerwał koszulkę z mojej klatki piersiowej. Chciałam krzyknąć, ale ze strachu głos uwiązł mi w gardle. Niedelikatnie przygryzał fragmenty mojej szyi, a obrzydliwymi łapskami obłapiał moje piersi ukryte w staniku. Pierwsze łzy bezradności wypłynęły spod moich przymkniętych powiek, za co uderzył mnie w twarz. Mruczał coś pod nosem, ale żadne dźwięki do mnie nie docierały.

W tamtym momencie myślałam, że to już koniec. Zrobi ze mną, co tylko zechce, a ja nie mam na to wpływu. Usiłowałam pokierować myśli w zupełnie inne miejsce, gdy usłyszałam głos Zayna.

- Mike, do kurwy nędzy! Chcesz ją zabić?!- Trzasnął drzwiami, wściekle mierząc swojego pracownika.- Wynoś się stąd – pociągnął go za koszulkę i ku mojemu zdziwieniu mięśniak zniknął w mgnieniu oka.

Odruchowo zakryłam się skrawkami materiału, zagryzając dolną wargę tak mocno aż poczułam metaliczny smak własnej krwi. Brunet sięgnął do najbliższej szafki i położył obok mnie bardzo kobiecą sukienkę oraz płaskie buty.

- No już. Przebierz się – wskazał mi łazienkę.

Nie czekając na jego kolejne słowa, zrobiłam to, co kazał. Wszystko pasowało na mnie idealnie. Nie wyglądałam bajecznie z siniakami i zadrapaniami na twarzy oraz potarganymi włosami i zapłakanymi oczami, ale strój był ładny. Przeczesałam kołtuny palcami, przemyłam oczy zimną wodą i wróciłam do brązowookiego ze spuszczoną głową.

- Podejdź do mnie – rozkazał władczym tonem.

Niepewnie zrobiłam kilka kroków naprzód, nadal na niego nie patrząc i panicznie się trzęsąc.

- Zrobię teraz coś, co sprawi, że taka sytuacja już się nie powtórzy. Nie jest mi to na rękę i nie bierz sobie tego na poważnie. Po prostu muszę mieć cię żywą, a ten palant raczej by cię przy życiu nie zostawił – mówił niezrozumiale.- Odchyl głowę – jego dłoń pojawiła się tuż przy moim uchu.

Obserwowałam z przerażeniem jak Zayn pochyla się w stronę mojej szyi, muska ją swoimi wargami a następnie wsysa się w nią niczym wampir. W pierwszej chwili moim ciałem wstrząsnęła zimna, nieprzyjemna fala, która chwilę później została zastąpiona przez dziwne, błogie uczucie. Westchnęłam ledwo łapiąc oddech, aż w końcu oderwał się ode mnie i podziwiał swoje dzieło.

- Od teraz jesteś naznaczona. Należysz do mnie i żaden nie może cię tknąć – uchylił rąbka tajemnicy, chociaż nie chciałam znać powodu, dla którego to zrobił, pragnęłam by po prostu nie przestawał.

Jego wyjaśnienie nie do końca spełniało moje oczekiwania. Należę do niego? Co się z tym wiążę? Nigdy mnie nie wypuści?

~*~

Czekałam w pokoju na Nialla, który zjawił się jakiś czas później, aby zaprowadzić mnie do auta. Odkąd spostrzegł ogromną malinkę na mojej szyi jakby zesztywniał. Wcześniej nie przeszkadzał mu mój dotyk, a teraz za każdym razem się wycofywał. Chciałam żeby trzymał mnie za rękę, gdy ruszyliśmy w stronę schodów prowadzących za pewne do garażu, więc spojrzałam na niego prosząco.

- Nie zejdę sama. Nogi mam jak z waty – ostrzegłam go i dopiero to podziałało.

Kiedy stanęliśmy koło samochodu w zasięgu mojego wzroku znów pojawił się Mike. Z cwanym uśmieszkiem stanął naprzeciwko mnie.

- Dla mnie się tak wystroiłaś?- Mruknął wyciągając rękę w stronę moich włosów, które w kilka sekund odgarnął z mojego ramienia.

Zacisnęłam dłoń na przegubie blondyna, przysuwając się jak najbliżej niego i wtedy pojawił się Zayn.

- Mint została przeze mnie naznaczona – podszedł i wskazał fioletowe znamię.- Zrozumiano?- Warknął w stronę obojga, na co odpowiedziało mu ich milczenie.- Cieszy mnie to. Jedźmy już – machnął arogancko dłonią i wsiadł na miejsce obok kierowcy.

Niall pomógł mi wsiąść i usiadł obok. Łokciem oparł się o podłokietnik i wyglądał na zamyślonego. On jedyny wydawał się być niegroźny z tej całej gromady popaprańców. Okazał mi odrobinę troski, której potrzebowałam i w pewien sposób mu ufałam. Obserwując profil Zayna, upewniłam się, że nie ogląda się na nas i podsunęłam dłoń w stronę Horana. Musnęłam ją palcami dając znać, że chcę by ją chwycił. Spojrzał na mnie zaskoczony, ale po kilku minutach zrobił to, czego oczekiwałam.  Odetchnęłam z ulgą myśląc, że kto, jak kto, ale on nie pozwoli mnie skrzywdzić. Mam nadzieję.

Jechaliśmy dość długo, ale nie zasnęłam nawet na moment. Wjechaliśmy w leśną drogę i podążaliśmy krętymi ścieżkami. Nawet gdybym bardzo chciała, nie wydostałabym się z tego labiryntu. Powoli zaczynało się robić jasno, więc znużenie dało mi się we znaki. Kiedy tylko auto się zatrzymało, ciepła dłoń Nialla opuściła moją. Chłód, który poczułam nie był ani trochę przyjemny. Drzwi po mojej stronie się otworzyły, ostry ton głosu Zayna rozkazał żebym się ruszyła, bo nie będzie tak sterczał przez miesiąc.

Zaprowadził mnie do jednego z pokoi i zamknął drzwi na klucz. O dziwo, od wewnątrz. Został ze mną, chociaż nigdy tego nie robił i jak gdyby nigdy nic zdjął swoją koszulkę przez głowę. Poszedł do łazienki, dało się słyszeć szum wody. Westchnęłam ciężko i skuliłam się na łóżku przy samej ścianie. Leżąc na boku z kolanami pod brodą zastanawiałam się, co się stanie. Nie bałam się go tak bardzo jak na początku, ale w jego nastrój zmieniał się z sekundy na sekundę, więc nie mogłam przewidzieć jak się zachowa. Wydawał się być bezwzględny i zdolny do wszystkiego. Zacisnęłam powieki, kiedy usłyszałam, że wychodzi z łazienki. Poczułam silny, męski zapach najprawdopodobniej żelu pod prysznic.

- Ty nie idziesz?- Mruknął.

Powoli podniosłam się z łóżka i szurając obolałymi nogami po drewnianej podłodze ruszyłam do sąsiedniego pomieszczenia. Starałam się nie patrzeć na niego, ale zanim się zamknęłam, rzuciłam okiem na jego półnagą sylwetkę. Rozebrałam się i weszłam pod prysznic. Potem stanęłam przed lustrem i patrzyłam na siebie z odrazą. Blada cera, siniaki, zadrapania i opuchlizny. Byłam wycieńczona tym ciągłym strachem. Na każdym kroku musiałam uważać na gesty i słowa, nie chcąc nikogo prowokować. Chciałam to jakoś przetrwać i wrócić do domu. Tylko ta myśl trzymała mnie przy zdrowych zmysłach.

Przeczesałam mokre włosy palcami, założyłam sportowe męskie spodnie oraz podkoszulkę, która służyła mi za pidżamę. Wyjrzałam z łazienki i z przerażeniem dostrzegłam, że brunet leżał na plecach na jedynym łóżku w tym pokoju. Wcześniej trzymał się ode mnie z daleka, spał gdzie indziej. Nie wiedziałam, co o tym myśleć.

- Masz zamiar stać tam całą noc?- Fuknął nawet nie racząc mnie spojrzeniem.

- Mam spać z tobą?- Nie ruszyłam się z miejsca.

- Oczywiście. Jesteś naznaczona – drgnęłam na sam wydźwięk tego określenia.- Nie denerwuj mnie i połóż się w końcu – warknął.

Nie chciałam go drażnić, więc przeszłam nad nim i wcisnęłam się w kąt. Przekręciłam się na bok tak, że leżałam tyłem do niego.

- Odwróć się do mnie – zażądał, a ja od razu wykonałam jego polecenie.

Tatuaże na jego klatce piersiowej były jednocześnie intrygujące i przerażające. Spostrzegłam, że jego złociste tęczówki wpatrują się w moją twarz. Odruchowo zasłoniłam się kołdrą. Jego dłoń zbliżyła się do mojego posiniaczonego policzka i zsunął materiał niżej żeby nadal na mnie patrzeć.

- Nie zasłaniaj się.

- Dzięki wam wyglądam jak potwór, a ty przyglądasz mi się w tak dziwny sposób…

- Boisz się mnie?

- Musiałabym być chora psychicznie żeby się nie bać – stwierdziłam.

- Może to i dobrze – zamyślił się.- Wcale nie wyglądasz jak potwór. Jesteś piękna – dodał po chwili, czym kompletnie mnie zaskoczył.

Miałam wrażenie, że mam już halucynacje. Może śniłam i to nie działo się naprawdę? Zayn, który nie zna uczuć powiedział, że jestem piękna? Niemożliwe. Gdyby nie fakt, że onieśmielał mnie swoją pewnością siebie i nagim ciałem pewnie coś bym mu odpowiedziała. Nie trudziłam się jednak nad tym, bo chłopak szepnął tylko ‘dobranoc Mint’, poprawił sobie poduszkę i zamknął oczy. 

Podczas snu zło, które w ciągu dnia wręcz wylewało się z niego, również zasypiało kamiennym snem. Jego wyrównany oddech świadczył o tym, że na dobre oddał się krainie marzeń, a wyraz twarzy zmienił mu się z aroganckiego dupka na lekko zmęczonego anioła. Boże. Ja naprawdę zachwycałam się urodą swojego porywacza? Na to wygląda, ale nic na to nie poradzę. Tego, że był nieziemsko przystojny, nie dało się nie zauważyć.

_________________________________________________________________________________

Witajcie ponownie J

Jestem bardzo mile zaskoczona, że tak dobrze przyjęłyście moje nowe opowiadanie.

Naprawdę ogromnie mnie to cieszy i mam nadzieję, że nie zawiodę Waszych oczekiwań.

Gorące całuski <3