03.

Od mojej rozmowy z ojcem minęło kilka kolejnych dni. Oczekiwanie na ugodę między nim a Malikiem było najgorsze. Na każdym kroku drżałam o swoje życie i zastanawiałam się jak uciec. Mieszkaliśmy w leśnej chacie, więc mój plan nie mógł się ziścić.

 Niall zabrał mnie parę razy na taras żebym nabierała kolorów. Myślę, że gdyby nie okoliczności, w jakich się poznaliśmy, moglibyśmy się nawet zaprzyjaźnić. Milczał, gdy pozostali byli w pobliżu jednak, gdy zostawaliśmy sami, raczył mnie zabawnymi anegdotkami i żartami. Tylko on nie chciał mi wyrządzić krzywdy. Był łagodny i nie tak impulsywny jak Shadow, Mike czy Ralph.

Siedząc na ganku w ciepłych promieniach słońca postanowiłam zmierzyć się z tematem bycia własnością Zayna. Blondyn był jedyną osobą, która mogła mi to wyjaśnić.

- Jeśli jestem naznaczona, co to dla niego oznacza?- Zerknęłam na chłopaka i zauważyłam grymas niezadowolenia na jego twarzy.

- Dlaczego to drążysz? Po prostu jesteś chroniona – mruknął.

- Z tym musi wiązać się coś jeszcze. Proszę cię, chcę wiedzieć – obserwowałam jak jego błękitne oczy śledzą każdy skrawek mojej posiniaczonej buzi.
- Tylko on może ci o tym opowiedzieć – stwierdził niechętnie.- Lepiej żebyś żyła w niewiedzy, uwierz mi – jego ton budził moją ciekawość jeszcze bardziej.

- Zaprowadź mnie do niego – powiedziałam trochę zbyt stanowczo niż zamierzałam.

- Jesteś zbyt uparta. Kiedyś tego pożałujesz – wstał, chwycił mnie za ramię i podniósł do pionu, ze względu na moje związane na plecach ręce.

Odprowadził mnie pod drzwi pokoju, w którym na ogół przebywam. Teraz Zayn tam odpoczywał. Leżał na łóżku z rękami skrzyżowanymi pod głową, którą podniósł, gdy usłyszał, że weszliśmy.

- Możesz nas zostawić – oparł się plecami o wezgłowie, patrząc surowo na blondyna, który kilka sekund później wyszedł.

Stałam tak na środku pokoju i czułam jak złociste tęczówki bruneta wpatrują się we mnie uporczywie. Podniósł się, rozciągnął ramiona i ziewnął.

- Jak się czujesz?- Zmarszczył brwi i stanął za mną.

- Lepiej – wyszeptałam nieśmiało.

- Czego chcesz?- Poczułam jego ciepły oddech na ramieniu, a dłonie na nadgarstkach.

- Chcę wiedzieć, dlaczego mnie naznaczyłeś. Co z tego masz?- Lina, która okalała moje ręce została rozluźniona.

- Teoretycznie należysz do mnie. Mam prawo traktować cię jak swoją dziewczynę. Mogę cię całować, zabierać na kolacje, do klubów. Robić z tobą wszystko, co zechcę. Jednak ten układ ma jedną wadę. Normalnie mogłabyś mnie rzucić, a w naszym przypadku, jeśli odejdziesz, będę musiał cię zabić – gładził kciukiem skórę mojej szyi.

- A w praktyce?

- Wcale nie miałem zamiaru tego robić. Nie chciałem żeby brutalność Mike’a cię zabiła. Martwa jesteś niczym. Już ci to tłumaczyłem – ledwie wyczuwalnie musnął wargami płatek mojego ucha, powodując dreszcze na całym moim ciele.

- Nawet, kiedy ojciec mnie stąd wyciągnie, umowa wciąż będzie obowiązywać?- Struchlałam, bo jeszcze nikt nigdy tak mnie nie dotykał.

- To jest jak pakt. Jesteśmy związani ze sobą aż do śmierci – odwrócił mnie w swoją stronę i przycisnął do swojego torsu.- Jesteś moja i mogę cię nawet… - nie dokończył, ale doskonale wiedziałam, co miał na myśli.

- Zgwałciłbyś mnie?- Pisnęłam, ale nie wiem czy bardziej ze strachu czy z podniecenia jego bliskością.

- To nie byłby gwałt. Błagałabyś o więcej – na potwierdzenie swoich słów, przesunął swoją dłoń wzdłuż mojego boku, sprawiając, że jedyne, co mogłam zrobić to modlić się by przestało mi się to podobać.

Jego spojrzenie kusiło, pełne usta były warte grzechu. Bicepsy widoczne spod ciemnej obcisłej koszulki prężyły się przy każdym ruchu. Blask jego oczu sprawiał, że miękły mi kolana. Był jak uzależnienie, które zatruło moją krew i już zawsze będzie we mnie.

Czy jest na sali lekarz? Najlepiej psychiatra! Zauroczyłam się facetem, który mnie porwał. Do tej pory widziałam to tylko na filmach i wydawało się to takie nierealne.

- Tylko o tym chciałaś porozmawiać? - Nagle jego ton stał się ostrzejszy.

- Tak. Właściwie to jestem zmęczona. Mogę się przespać? - Opuściłam wzrok.

- Kładź się, ale ja też mam zamiar spać, więc... - Urwał i uśmiechnął się zadziornie.

- Nie mam innego wyboru?

- Nie. Chyba, że wolisz iść do Mike`a - na wydźwięk tego imienia zrobiło mi się ciemno przed oczami.

- Nigdy w życiu - nerwowo zacisnęłam dłonie w pięści.

Wyluzowanym krokiem podszedł do mebla i wygodnie się na nim rozłożył. Obserwował każdy mój ruch. Czułam się niezręcznie, gdy kładąc się obok dotknęłam jego ramienia. Zasnęłam na plecach, wmawiając sobie, że ta pozycja jest najbezpieczniejsza w tej sytuacji.

~*~

Gdy otworzyłam oczy, powoli zaczynało do mnie docierać, że coś niesamowicie ciąży mi na brzuchu. Panicznie rozejrzałam się wokół i dostrzegłam wytatuowaną rękę Malika oplatająca szczelnie moją talię. Dyskomfort jaki odczuwałam był nie do opisania. Chciałam jak najszybciej od niego uciec jednak jedno drgnięcie i się obudzi. Głównym problemem było to, że wypinałam się do niego pośladkami. Bez zastanowienia postanowiłam to zmienić i ostrożnie przewróciłam się na plecy, co okazało się niezbyt dobrym pomysłem, bo zacieśnił uścisk przysuwając mnie do siebie tak, że czubek jego nosa stykał się z moim policzkiem. Westchnęłam z zrezygnowaniem i zaczęłam bawić się palcami.

- Ciekawy nawyk - mruknął otwierając jedno oko.

- Możesz mnie puścić? - Tym razem byłam już wyprowadzona z równowagi.

- Dąsamy się? - Zaśmiał się ironicznie.

- Jestem zła. Pytałeś mnie w ogóle o zdanie? Ok, porwałeś mnie. Jestem pionkiem w grze, ale może wcale nie chcę być twoją własnością, co? Może po powrocie do domu chciałabym być całkowicie wolna, móc wyjść za mąż, kochać i być kochaną? Twoje idiotyczne zasady rujnują mi życie - wyszarpnęłam się z jego uścisku, czując, że muszę to z siebie w końcu wyrzucić.

- Każda chciałaby być na twoim miejscu - warknął, chwytając mnie boleśnie za podbródek.

- Ale ja nie. Co z tego, że jesteś przystojny? Kryminalista wyprany z uczuć to nie jest wymarzony chłopak dla żadnej dziewczyny - patrzyłam na niego gniewnie, mając nadzieję, że cokolwiek teraz powiem, ujdzie mi na sucho.

Wtem jego silne ramiona przycisnęły mnie mocno do materaca, a on sam zawisł nade mną. Jego spojrzenie było wściekłe.

- Jeśli będę chciał to rozkocham cię w sobie bez żadnego problemu - rzucił wyzwanie.

- Za nic w świecie ci się to nie uda - odpowiedziałam mijając się poniekąd z prawdą.

- Zawsze zdobywam to, czego chcę Mint. Nie będziesz wyjątkiem - odrzekł przekornie i przygryzł miejsce, w którym wciąż widniała sina malinka, po czym wstał i wyszedł.

Z racji, że mogłam swobodniej poruszać się po domu, również opuściłam pokój. Rozglądając się w poszukiwaniu Mike`a przeszłam do kuchni. Nie chciałam znowu go spotykać.

 Z lodówki wyciągnęłam dzbanek z sokiem porzeczkowym i nalałam go do szklanki. Usiadłam przy stole i smutno spojrzałam na blizny na nadgarstkach. Na całym ciele miałam wiele podobnych. Wstydziłabym się teraz wyjść gdziekolwiek w kusych ubraniach. Szpeciły mnie i jeszcze długo będą. Poczułam nagłą potrzebę przytulenia się do kogoś i na myśl od razu przyszedł mi blondyn, gdyż usłyszałam jego donośny śmiech. Chwilę później pojawił się w zasięgu mojego wzroku. Nie namyślając się długo, zadziałałam impulsywnie i przylgnęłam do niego jak małe dziecko wtulające się w ukochany kocyk. Na początku znieruchomiał, z pewnością go zaskoczyłam. Liczyłam na to, że mnie odepchnie i zażąda wyjaśnień, a jednak delikatnie objął mnie ramionami, pogładził po plecach i oparł brodę na czubku mojej głowy.

- Co z tobą mała?

- Wolałabym już być w domu. Spotkać się z Anastasią, pójść na zajęcia. Jestem przerażona, bo nie mam pewności czy przeżyję kolejną dobę... Nie chcę być taka jak wy, a już prawie postawiłam się Zaynowi. Robicie ze mnie potwora..- załkałam.

- Dopilnuję żeby twoja delikatność nie zniknęła, ok? - Odsunął twarz tak by móc na mnie spojrzeć.

- Chcę być taka jak wcześniej - wyszeptałam tonąc w oceanie jego oczu.

- Póki co nadal jesteś urocza i niewinna - uśmiechnął się pocieszająco.

Wpatrywałam się tak w niego i wprost nie mogłam uwierzyć dlaczego współpracuje z Malikiem. Jest tyle innych rzeczy, które mógłby robić. Zupełnie tutaj nie pasował.

- Horan - za plecami blondyna rozległ się ostry ton Zayna.- Chyba mówiłem wyraźnie, że jest naznaczona - patrzył na niego badawczo.

- Wiem - burknął odrywając się od mojej sylwetki.- Nie rozumiem tylko po co to zrobiłeś. Ona cię nie chce - wrócił groźny Niall.

- Nie wtrącaj się, stary. Ostrzegam cię - machnął mu ręką przed nosem.

- Mieliśmy ją przetrzymać jakiś czas i oddać ojcu. Teraz już się od ciebie nie uwolni - stwierdził, stając z brunetem oko w oko.

Wyglądali tak jakby szykowali się do ataku. Oddychali głośno, miarowo. Dłonie mieli mocno zaciśnięte w pięści, a wszystkie mięśnie spięte. Wtem Zayn niespodziewanie wymierzył wspólnikowi silny cios prosto w twarz.

- Nie ty jesteś tutaj szefem - warknął, ponownie unosząc rękę.

Nie chciałam na to patrzeć. Nie mogłam pozwolić żeby obrywał za moją chwilę słabości. Instynktownie stanęłam tuż przed Niallem, który rozmasowywał pulsującą szczękę.

- Nawet się nie waż - nie miałam pojęcia skąd nagle znalazło się we mnie tylko odwagi na raz. Shadow zatrzymał pięść i patrzył na mnie z niezrozumiałym wyrazem twarzy.

- Potrzebowałam czyjegoś ciepła, ludzkiego, czułego gestu, a on mi go dał. Nie masz prawa go tak traktować tylko dlatego, że sam jesteś zimny jak lód - rzekłam z wyrzutem.

W jego oczach widziałam złość. Autentyczną i namacalną. Zamachnął się i uderzył mnie tak mocno, że włosy zasłoniły moją twarz. Poczułam metaliczny smak krwi, pochodzący z nadgryzionej wargi.

- I właśnie dlatego nigdy nie mogłabym cię pokochać - uciekłam na piętro i zamknęłam się w pokoju żeby spokojnie, w samotności wypłakać się w poduszkę. Przesadziłam. Nie zdziwiłabym się gdyby za ten bunt posłał mi kulkę w łeb.

- Oszalałeś do reszty?!- Niall z całej siły popchnął bruneta na ścianę.- Zasady są jasne, nie złamałem ich!- Był rozjuszony faktem, że kumpel upokorzył go w mojej obecności.

- Myślałem, że obejmowanie naznaczonej nie jest twoim obowiązkiem!

- Była smutna to się przytuliła, wielkie mi halo – puścił koszulkę Zayna i cofnął się.- Nie wiem, co próbujesz zdziałać Shadow, ale ten typ dziewczyn nie znosi brutalnych zalotów – rzucił od niechcenia i zniknął za drzwiami najbliższej łazienki

Otóż to. Chodziło wyłącznie o udowodnienie, że potrafi mnie zdobyć? Dopiero teraz porządnie zaczął się nad tym zastanawiać. Zajrzał na taras, gdzie Mike i Ralph raczyli się piwem i przeklinali niemiłosiernie.
_______________________________________________________________________

Witajcie ponownie :)

Wasze pozytywne opinie dotyczące tego opowiadania, sprawiają, że serce mi rośnie!

Bardzo, bardzo dziękuję! Cieszę się, że moja 'kryminalna' pisanina Wam się podoba.

Zawsze lubiłam czytać tego typu historie, ale nie wiem czy wyjdzie mi jej pisanie.

To opowiadanie nie będzie długie, przynajmniej w tej chwili tak zakładam. Obiecuję jednak, że postaram się by było najlepsze :)

Jak widać powyżej, naszego Zayna dopadają ludzkie uczucia i nie do końca potrafi sobie z nimi poradzić. Nic dziwnego, zrobił z siebie potwora.

Całuję mocno <3