08.

Dedykuję Charlie. Za promienny uśmiech, za rozmowy na Skype, cierpliwość i czas, który poświęcamy na nasz wspólny projekt. Dziękuję :*

Popołudnie z Louisem upływało spokojnie i wesoło. Nie narzekał już na ból nogi, leki działały odpowiednio. Czułam się jednak nieswojo, kiedy sama musiałam przeszukiwać szafki i jego lodówkę, bo poprosił żebym przyniosła jakieś chrupki i coś do picia. To dziwne myszkować po mieszkaniu prawie obcej osoby.

Szybko znalazłam to, czego szukałam i już miałam do niego wracać, gdy dokonałam szokującego odkrycia. Po jednej z półek poruszałam się po omacku, ponieważ mój wzrost nie pozwalał na swobodne obejrzenie jej zawartości, aż w końcu trafiłam na coś zimnego. Pociągnęłam przedmiot w swoją stronę. Ku mojemu przerażeniu okazało się, że Lou trzyma tam niewielki pistolet. Pisnęłam cichutko i odłożyłam go na miejsce. Przez moją głowę natychmiast przeszło tysiące okropnych wizji i myśli. Nie potrafiłam zrozumieć, po co mu broń w mieszkaniu. Czyżby pomimo moich nadziei, jednak był związany ze światem przestępczym? Zaufałam mu zbyt szybko? Chyba nie jestem aż tak naiwna. Wzięłam głęboki oddech, chwyciłam za miskę z chipsami oraz sok i wróciłam do chłopaka. Siedziałam przy nim bardziej spięta niż na początku i w końcu to zauważył.

- Em, wszystko w porządku?- Spojrzał na mnie w taki sposób jakby usiłował prześwietlić mnie na wylot.

Dłonie zaczęły mi się pocić, więc splotłam palce ze sobą. Przygryzłam nerwowo dolną wargę, starając się nie patrzeć mu w oczy.

- Powiedz, o co chodzi – przysunął się bliżej, opierając się na rękach.

- Do czego jest ci potrzebny pistolet?- Wypaliłam w końcu.

Mina znacznie mu zrzedła, potarł dłonią prawy policzek i najwyraźniej zastanawiał się nad dobrą odpowiedzią.

- Tobie też nie mogę ufać, tak?- Podniosłam się z łóżka.- Nie próbuj kłamać. W moim życiu ostatnio działo się zbyt wiele złych rzeczy – pokręciłam głową z niedowierzaniem, cofając się do wyjścia.

- Zaczekaj. Pozwól mi wyjaśnić – chciał się zerwać z miejsca, ale gips mu to uniemożliwił, więc się zatrzymałam.- To nieciekawa okolica, jak już zdążyłaś zauważyć. Potrzebuję tego tylko do obrony, nigdy nie zrobiłem nikomu krzywdy – wyciągnął do mnie rękę, którą chwyciłam po chwili namysłu. Pociągnął mnie tak, że usiadłam.- Mi możesz zaufać, nie zranię cię – wyznał tak cicho i delikatnie, że serce mi zmiękło.

Jego błękitne oczy wpatrywały się we mnie błagalnie i nagle nabrałam ochoty na to by go pocałować. Kompletnie nie wiem, dlaczego, ale to był impuls. Powoli zbliżyłam swoją twarz do jego i już miałam poczuć smak jego ust, kiedy on najzwyczajniej w świecie, odsunął się, nie dopuszczając do tego.

- Nie chcesz tego – ciepło się uśmiechnął, widząc mój skołowany wyraz twarzy.

Słowa ugrzęzły mi w gardle, a policzki spłonęły solidnym rumieńcem. Zbłaźniłam się i było mi ogromnie wstyd, więc czym prędzej zabrałam swoją torbę i wybiegłam stamtąd. Jak mogłam wpaść na tak nienormalny pomysł? Mało mi kłopotów? Cholera, idiotka ze mnie. Wyciągnęłam z torebki komórkę i zadzwoniłam do Tassie. Umówiłam się z nią pod swoim domem. Całą drogę gorączkowo obwiniałam się w myślach o to, co próbowałam zrobić. David chce ze mną być, ale ja go nie chcę. Louis się ze mną spotyka, ale nie chce pocałować, Niall mnie pocałował, ale teraz ma gdzieś. Jest jeszcze Zayn, którego kompletnie nie potrafię rozgryźć. To zdecydowanie za dużo jak na jedną dziewczynę. Dwóch ostatnich w ogóle nie powinnam brać pod uwagę. Dlaczego? To chyba jasne. Po pierwsze są niebezpieczni, a po drugie najwyraźniej Malik zostanie moim przyrodnim bratem. Niedobrze mi się robi jak o tym pomyślę.

- Nareszcie jesteś – usłyszałam zniecierpliwiony głos przyjaciółki.- Na piechotę szłaś?- Zadrwiła.

- A wiesz, że chyba tak?- Dopiero skojarzyłam, że w zamyśleniu spory dystans pokonałam pieszo.

- Stało się coś?- Przygryzła wargę idąc za mną do domu.

- Zaraz ci opowiem – weszłyśmy do środka i od razu usłyszałam nawoływanie mojego ojca.- Tak tato?- Zajrzałam do jego gabinetu.

- Ciocia Sarah przysłała nam zaproszenia na bal dobroczynny. Nie chcę iść, sama rozumiesz – spojrzał na mnie w przygnębiający sposób.- Myślę, że powinnaś iść razem z Aną – zaproponował wyciągając w moją stronę dwie koperty.

- Na pewno nie chcesz się rozerwać?- Podeszłam bliżej i usiadłam na jego biurku.

- Nie. Nie martw się tak – słabo się uśmiechnął, wciskając mi w dłoń zaproszenia.

- Chętnie zobaczę się z ciotką, dawno nie rozmawiałyśmy – zmieniłam temat by nie sprawiać mu większego bólu, po czym pocałowałam go w czoło i dołączyłam do szatynki czekającej za drzwiami.

- Pójdziesz ze mną na bal?- Spytałam.- Kuzynka ojca, co roku organizuje imprezę charytatywną.

- Mówisz o księżnej Yorku?- Wyglądała tak jakby miała zemdleć.

- Przecież wiesz, że jesteśmy spokrewnione – zaśmiałam się.

- No tak, ale nigdy wcześniej nie miałam okazji pójść na bal i to w dodatku w pałacu – pisnęła z radości.

- Nie lubię takich sztywnych sytuacji, ale fajnie, że pojedziesz tam ze mną – usiadłyśmy na moim łóżku.

Anastasia wydobyła z koperty pięknie zapisaną, złożoną na pół kartkę i zaczęła studiować, co jest na niej napisane.

- Mamy problem. Tu jest napisane, że zapraszają z osobą towarzyszącą. Nie wypada iść bez partnera – skrzywiła się.

- W sumie masz rację, ale kogo mam zabrać? Przecież nie Davida, chociaż na pewno by chciał – przewróciłam oczami.- Louis też odpada, bo ma złamaną nogę.

- Chłopcy z uniwerka?

- Daj spokój – wyśmiałam ją.

- Masz rację – zrozumiała swój błąd.- Mam!- Oznajmiła triumfalnie.- Zadzwoń do Nialla i Zayna.

- Zadzwonić to ja mogę po psychiatrę, bo jest ci potrzebny – postukałam ją palcem po czole.

- Ale dlaczego? Przystojni są, na pewno świetnie prezentują się w garniturach – poruszyła zabawnie brwiami.

- Nie zabiorę kryminalistów do rodziny królewskiej – stwierdziłam z irytacją.

- Nikt nie musi wiedzieć o tym, co robią. Pojedziemy tam, zabawimy się i wrócimy. Wyluzuj Em – klepnęła mnie w udo. – Zresztą Zayn jest prawie twoją rodziną – zaśmiała się diabolicznie.

- Jesteś naprawdę chora, ale niestety nie mamy innego wyboru. W piątek mamy być u cioci, bal odbywa się w sobotę, w niedzielę wracamy. Pasuje?

- Jak najbardziej – potwierdziła energicznym ruchem głowy.- No dzwoń – pospieszała mnie.

- Teraz?- Wstąpiła we mnie ogromna nieśmiałość.

- Nie. W 2080 roku. Przestań się zachowywać jak dziecko – fuknęła.- Chociaż może najpierw opowiedz mi, co się stało u pana piłkarzyka – podskoczyła z ekscytacji.

- A nic. Znalazłam u niego broń, wytłumaczył mi to dość logicznie, a potem próbowałam go pocałować, a on się odsunął. Zupełnie nic wielkiego – wypowiedziałam te słowa tak szybko, by przyjaciółka ich nie zrozumiała.

- Zaraz, zaraz! Nie chciał się z tobą całować?!- Cała Anastasia, tylko to ją interesowało.

- Najwyraźniej nie jestem w jego typie – wzruszyłam ramionami.

- Kretyn – skomentowała i rzuciła we mnie moją własną komórką.- A teraz dzwoń – przyglądała mi się uważnie.

Westchnęłam ciężko jak dziecko, któremu właśnie kazało się odejść od komputera i wybrałam numer Horana.

- Halo?- Po kilku sygnałach usłyszałam jego głos.

- Cześć. Emily z tej strony – odezwałam się nieśmiało, kręcąc kosmyk włosów na palcu.

- Hej piękna – ucieszył się.- Co słychać?

- Wszystko ok. Dzięki. Dzwonię, bo mam sprawę.

- Dla ciebie wszystko – wyobraziłam sobie jak mruga przy tym zalotnie.

- Wybieram się z przyjaciółką na imprezę dobroczynną mojej ciotki i poszukujemy osób towarzyszących. Pomyślałyśmy, że może ty i Zayn…

- Jasne, że z wami pójdziemy – przerwał mi w połowie.

- Serio?

- Kiedy jedziemy?

- W ten weekend. Godzinę na zachód od Londynu.

- Nie ma najmniejszego problemu. Nie lubimy garniaków, ale wy z pewnością będziecie zjawiskowo wyglądać, więc się w nie wciśniemy – zaśmiał się uroczo.

- Cieszę się. Dziękuję, że się zgodziłeś. Zadzwonię jeszcze.

- Do usłyszenia Em – po tych słowach zakończyłam połączenie, czując po raz kolejny tego dnia palące rumieńce.

- No i załatwione. Jutro zakupy, tak?- Anastasia zacierała dłonie z zachwytem.

- Na to wygląda – uśmiechnęłam się.

Przyjaciółka gadała jak nakręcona o całej uroczystości, a ja znowu miałam wewnętrzny dylemat. Nie do końca byłam zadowolona z tego pomysłu. Owszem sama idea spotkania z ciotką była świetna, ale przedstawienie jej ludzi pokroju naszych towarzyszy już niekoniecznie.

Były mąż cioci jest synem samej królowej. Nigdy osobiście jej nie poznałam, a i jego widziałam może ze dwa razy w życiu. Ich córki nie były zbyt sympatyczne, raczej wyniosłe i dumne. Wystawne przyjęcie może się okazać klapą, jeśli coś pójdzie nie tak, a tego chciałabym uniknąć. Modliłam się żeby zarówno Niall jak i Zayn wiedzieli jak się zachować i nie stwarzali problemów. Sama często nie wiedziałam jak mam zachowywać w towarzystwie znajomych ciotki, a co dopiero oni.

Nie ukrywam, że perspektywa zobaczenia eleganckiego oblicza Malika była kusząca. W ogóle kolejne spotkanie z nim, nawet myśl o tym, przyprawiała mnie o dreszcze. Nie mogłam uwierzyć, że ktoś tak zimny i wyrachowany mógłby działać na mój organizm w ten sposób. Gdy przed nim stałam, słowa gubiły się nagle w drodze do ust, dłonie się pociły, wargi drżały, a oczy nie mogły patrzeć nigdzie indziej niż w jego magnetyzujące czekoladowe tęczówki. Pomimo jego niebywale niebezpiecznej profesji, momentami wydawał się być zwyczajnym młodym człowiekiem. Z jakimś celem w życiu. Z marzeniami. I przede wszystkim z uczuciami, które chował jednak bardzo głęboko. Nie widziałam jeszcze jego szczerego uśmiechu, a przecież coś musiało sprawiać mu radość, prawda? Jednych cieszy zdany egzamin, innych miłość, której doświadczają, a jeszcze innych taniec lub jazda na rowerze. Pytanie brzmiało: co powoduje, że przepiękne oczy Zayna Malika błyszczą ze szczęścia, a jego kąciki ust unoszą się tworząc zniewalający uśmiech?
________________________________________________________________
Cześć moi drodzy!
Wpadam tu do Was z nowym rozdziałem, bo bardzo podobały mi się Wasze poprzednie komentarze. To taka mała nagroda. Obyście ją polubiły :)
Całuję <3